ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΣΩΣΕ

Οι Κύπριοι των Η.Π.Α. που αιχμαλωτίστηκαν το 1974 και χάθηκαν. Οι Τούρκοι περιφρόνησαν την αμερικανική υπηκοότητα... 

Στις 19 Ιουλίου 1994, ο Αμερικανός βουλευτής Έγκελ προσφωνούσε στην επιτροπή Εξωτερικών: «…μία από τις πιο τρομακτικές πτυχές της Τουρκικής Εισβολής ήταν η μεγάλη διασπορά του κυπριακού πληθυσμού και η σύλληψη και εξαφάνιση περισσοτέρων των 2000 ατόμων. 

Στο πέρασμα της εισβολής 5 Αμερικανοί, 1600 Ελληνοκύπριοι και πολλές εκατοντάδες Τουρκοκύπριοι εξαφανίστηκαν. Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να χυθεί φως σ’ αυτή την τραγική πτυχή της κυπριακής σύρραξης». 

Στις 19 Οκτωβρίου ο Λευκός Οίκος  εξουσιοδότησε το Υπουργείο Εξωτερικών να διεξάγει έρευνα για την τύχη τους, καθήκον το οποίο ανατέθηκε στον Πρέσβη Ρόμπερτ Ντίλον. Τέσσερα χρόνια μετά ο Πρόεδρος Κλίντον υπέγραψε και υπέβαλε στο Κογκρέσο την «Έκθεση του Προέδρου προς το Κογκρέσο για την έρευνα σχετικά με την τύχη Αμερικανών πολιτών, που αγνοούνταν στην Κύπρο από το 1974».



Σύμφωνα με την έρευνα εξακριβώθηκαν τα στοιχεί μόνο ενός από τους πέντε αγνοούμενους, του Άντριου Κασάπη.
Κοινό στοιχείο και στις 5 περιπτώσεις ήταν πως οι αγνοούμενοι αυτοί είχαν βασιστεί για την ασφάλειά τους στην αμερικανική τους υπηκοότητα, η οποία τελικά δεν τους βοήθησε. «Don’t worry, stay home»

Ο 17χρονος Άντριου Κασάπης, ήταν ο μόνος από τους πέντε αγνοουμένους που έδωσε σημεία ζωής μετά τη σύλληψή του και του οποίου τα λείψανα αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο του DNA κι επεστράφησαν στην οικογένειά του για ταφή στις 22 Ιουνίου 1998.
Ο Άντριου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1957 στο Ντιτρόιτ και το 1967 επέστρεψε με την οικογένειά του στην Άσσια. Ο Άντριου κατά τη διάρκεια της δεύτερης εισβολής βρισκόταν στο σπίτι με τους γονείς του. Μόλις είδαν τα τουρκικά αεροπλάνα τηλεφώνησαν στην αμερικανική πρεσβεία για να προστατευτούν και να μάθουν τι πρέπει να κάνουν.

Η απάντησή της ήταν «Don’t worry, stay home». Οι μέρες πέρναγαν βασανιστικά για την οικογένεια. Οι Τούρκοι είχαν μπει στο χωριό και λεηλατούσαν τα σπίτια.
Η οικογένεια Κασάπη είχε βάλει μπροστά από την είσοδο μια μικρή αμερικανική σημαία. Μόλις την είδαν οι στρατιώτες την έσκισαν και συνέλαβαν τον γιο και τον γαμπρό τους, τον Λόντο.
Η μητέρα του Αντρέα, έστελνε γράμματα χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Του έγραφε: «Ανδρέα μου λογάριαζα να σε σπουδάσω, παιδί μου. Ποιος μας το έλεγε πως θα γινόσουν σκλάβος.

Όλες οι πόρτες κλείσανε και μια δεν μας ανοίγει, Ανδρέα μου – η πονεμένη μανούλα σου». Η τελευταία πρόταση του Άντριου ήταν «Μην ανησυχείς πατέρα, θα επιτρέψω», τη στιγμή που ο πατέρας του πρόλαβε να του δώσει το αμερικανικό του διαβατήριο.
Η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, όπου οι γονείς του καθημερινά επισκέπτονταν την πρεσβεία. Έμαθαν τα πρώτα νέα για τον γιο τους όταν επέστρεψε ένας αιχμάλωτος από την Αμάσεια και είπε πως είχε δει τον Άντριου και τον γαμπρό τους.

Το όνομά του υπήρχε και στους καταλόγους των φοιτητών που θα άφηναν ελεύθερους. Όμως δεν επέστρεψε ποτέ.

Το διαβατήριο δεν τον έσωσε 

Ο δεύτερος αγνοούμενος είναι ο Χριστόδουλος Λιπέρτος. Γεννήθηκε στη Βώνη το 1904, μετανάστευε στις ΗΠΑ το 1930 και το 1967 επέστρεψε στην Κύπρο.
Στις 15 Αυγούστου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν στο σπίτι του μαζί με άλλους 45 κατοίκους και τους μετέφεραν στην πλατεία. Ο Χριστόδουλος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την αμερικανική του υπηκοότητα για να γλιτώσει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Μόλις έδειξε το διαβατήριό του, οι στρατιώτες το πήραν και το έσκισαν.


Από την πλατεία τον πήραν τρεις Τουρκοκύπριοι από το Πέκιογιου, «προσωρινά» όπως είπαν. Η τελευταία φορά που μαθεύτηκαν νέα του ήταν όταν κάποιος τον άκουσε στο Μπαϊράκ να λέει πως είναι καλά.

Ο Αμερικανός πεζοναύτης 

Ο τρίτος αγνοούμενος ήταν ο Κυριάκος Χατζιχριστούδιας. Αφού είχε υπηρετήσει ως πεζοναύτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επέστρεψε συνταξιούχος στην Κύπρο. Στην αρχή οι Τούρκοι στρατιώτες δεν ενόχλησαν αυτόν και την οικογένειά του. Όταν τους έδειξε τα αμερικανικά χαρτιά του, οι στρατιώτες έγραψαν σε ένα χαρτόνι σε τουρκικά και αγγλικά, πως αυτό είναι το σπίτι του Αμερικανού και να μην τον ενοχλήσουν. Όμως ο Κυριάκος δεν γλίτωσε.

Στις 21 Αυγούστου βρέθηκε μαζί με άλλους κατοίκους της Άσσιας στην εκκλησία του Προδρόμου. Τους άντρες τους μετέφεραν στο γκαράζ Παυλίδη. Από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.

 «Είμαι Αμερικανός υπήκοος δεν θα με πειράξουν» 

Ο Τζακ Σοφοκλέους, μετανάστευσε στην Αμερική όπου δημιούργησε οικογένεια. Άτυχος την πρώτη φορά, επέστρεψε στην Κύπρο το 1971 και ξαναπαντρεύτηκε στο χωριό του στην Κυθρέα. Με τη γυναίκα του ανοίξανε καφενείο.

Όταν ξέσπασε η εισβολή οι συγγενείς τους προέτρεπαν να πάνε στο
εξοχικό τους στον Καλοπαναγιώτη.
Όμως οι ίδιοι αρνούνταν. «Είμαι Αμερικανός υπήκοος δεν θα με πειράξουν», έλεγε με σιγουριά ο Τζακ Σοφοκλέους. Από τις 16 Αυγούστου και μετά δεν τους είδες κανείς.

Μία γειτόνισσα που μπήκε στο σπίτι τους το βρήκε άνω κάτω ενώ στο γκαράζ το αυτοκίνητο ήταν φορτωμένο με τις αποσκευές τους. Ειπώθηκε, ότι ζήτησαν από τους στρατιώτες να τους επιτρέψουν να πάνε μέχρι την Αμερικανική Πρεσβεία στη Λευκωσία. Οι στρατιώτες είπαν πως θα τους μετέφεραν οι ίδιοι. Από τότε δεν τους είδε κανείς, νεκρούς ή ζωντανούς.

Άφησε τη στολή στο μπαούλο  

Ο Σωκράτης Καψούρης έμενε στο Έξι Μίλι με την οικογένειά του. Όταν κατέβηκαν οι Τούρκοι, η ανιψιά του, Σωτηρούλα έφυγε με τον σύζυγό της και τα παιδιά της, ενώ ο Σωκράτης έμεινε με τον αδελφό του και πατέρα της Σωτηρούλας ο οποίος ήταν κατάκοιτος.

Οι Τούρκοι τους συνέλαβαν και τους μετέφεραν περπατητούς στον Καραβά ή στην Αγία Ειρήνη. Εκείνος τους έλεγε συνεχώς ότι ήταν Αμερικανός υπήκοος, όμως δεν είχε προλάβει να πάρει το διαβατήριό του κι έτσι δεν τον πίστευαν.

Μόλις έφτασαν στην πλατεία, ο 77χρονος τότε Σωκράτης λιποθύμησε. Από τότε δεν τον είδε κανείς ξανά. Ο Σωκράτης είχε επιστρέψει στην Κύπρο τρεις μέρες πριν την εισβολή, μετά από 57 χρόνια ζωής στις Η.Π.Α. Μαζί του είχε φέρει ως ενθύμιο μία στρατιωτική στολή ίσως από τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό. Η στολή παρέμεινε στο μπαούλο.

Στην ένθετη φωτογραφία ο Σωκράτης Καψούρης και η ανιψιά του Στην έκθεση του Ντίλον, ο οποίος είχε φτάσει πολύ κοντά σε ομαδικούς τάφους όμως οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν την εκταφή λειψάνων, αναφέρεται πως θεωρητικά είναι όλοι τους νεκροί....

ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.com.cy

ΚΥΠΡΟΣ 1974. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ....ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚ.ΦΟΥΝΤΑΣ

Γράφει ο Σπύρος Νικ. Φούντας – Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974

Φίλοι και φίλες αναγνώστες,

Αρχικά είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω που για ακόμη μια φορά το nafpaktianews.gr μου παρέχει την δυνατότητα να εκφράσω τις απόψεις μου και να  ζωντανέψουν ξανά στην μνήμη των αναγνωστών σας τις εμπειρίες μου σε θέματα που άπτονται και αφορούν μια γενναία ομάδα της κοινωνίας μας που εδώ και ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΡΙΑ χρόνια αγωνίζονται και παλεύουν, ζητώντας αυτό που δικαιούνται, αυτό που όφειλε η πολιτεία να το πράξει με δική της πρωτοβουλία εδώ και πάρα πολλά χρόνια,την δικαίωση των αγώνων μας.

Όπως θα αντιληφθήκατε, αναφέρομαι στα γεγονότα της Κύπρου το 1974 και στους ΗΡΩΕΣ Έλληνες και Κύπριους πρωταγωνιστές – πολεμιστές που έγραψαν ιστορία, υπερασπίζοντας τα πάτρια εδάφη με νύχια και με δόντια, σχεδόν άοπλοι και δυστυχώς αρκετοί από αυτούς άφησαν τα κόκαλά τους στο μαρτυρικό νησί.

Άλλη μια θλιβερή επέτειος, άλλο ένα μνημόσυνο τελούμε σήμερα φέρνοντας στην μνήμη μας, εκείνη την αποφράδα ημέρα, την βάρβαρη και άδικη εισβολή των αδίστακτων Τούρκων φονιάδων.



Φίλες και φίλοι αναγνώστες, φοβάμαι ότι πιθανόν να χαρακτηριστώ και να κατηγορηθώ ως »γραφικό », επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια. Δεν πειράζει, όσο ζω και αναπνέω θα πολεμώ με αυτό το όπλο που μου έχει απομείνει, εξάλλου έχω δώσει υπόσχεση και όρκο στον εαυτό μου ότι κάθε χρόνο, με τον τρόπο μου, θα αποτίω σαν ελάχιστο φόρο τιμής, αφιερώνοντας λίγες λέξεις στους ΗΡΩΕΣ Συμπολεμιστές μου, που δεν γύρισαν ποτέ στην ‘‘ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ», στην οικογένειά τους, στους συγγενείς τους και τους φίλους τους, που και σήμερα ακόμα τρέφουν κρυφές ελπίδες ότι από στιγμή σε στιγμή, θα δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να επιστρέφουν στο σπίτι τους.

Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ Σύνδεσμος ΕΛ.ΔΥ.Κ. και εγώ προσωπικά έχουμε αναφέρει κατ΄ επανάληψη, δια μέσου του τύπου το πλαίσιο των αιτημάτων μας και την διεκδίκησή τους προς τους αρμοδίους. Σήμερα δεν θα το πράξω αυτό σεβόμενος απολύτως τον πολύτιμο χώρο της ιστοσελίδας σας. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι παραιτηθήκαμε των αιτημάτων μας, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και που ξέρεις… μπορεί να δικαιωθούμε μετά θάνατο.

Έχω εκφράσει επανειλημμένα την δυσαρέσκειά μου για την κάκιστη συμπεριφοράς της πολιτείας απέναντι στους ΗΡΩΕΣ πολεμιστές της πιο σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, τους πολεμιστές της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου.

Πολλοί Έλληνες πολίτες, κυρίως προχωρημένης ηλικίας, γνωρίζουν ότι κάποιοι συμπολεμιστές μου, έχυσαν το αίμα τους, άφησαν τα κόκαλά τους στο μαρτυρικό νησί κάποιοι άλλοι είναι αγνοούμενοι, Αρκετοί δε όσοι ήταν »τυχεροί», μεταξύ αυτών και ο γραφών, γύρισαν στην Ελλάδα ακρωτηριασμένοι, αγνώριστοι, παραμορφωμένοι. Μετά από τόσα πολλά χρόνια που πέρασαν, αυτοί οι ήρωες έμειναν εντελώς αβοήθητοι από την πολιτεία, καμία μέριμνα. Λίγοι που είχαν την οικονομική ευχέρεια, το παλεύουν, προμηθεύονται τα απαραίτητα φάρμακα μόνοι τους. Μεγάλη μερίδα συμπολεμιστών, εισήλθαν σε νοσηλευτικά ιδρύματα και ψυχιατρεία για να εξασφαλίσουν την φαρμακευτική τους αγωγή και ένα κομμάτι ψωμί, προκειμένου να παρατείνουν την επιβίωσή τους έστω και έτσι, ταλαιπωρημένοι και δυστυχισμένοι.

Έχει τεθεί και ανατίθεται το ερώτημα, το κράτος γιατί κρύβεται; Γιατί είναι απών; Ποια η μέριμνά τους; Περιμένουν φαίνεται να αφανίσουν και τους τελευταίους πολεμιστές για να ησυχάσουν από εμάς, οδηγώντας μας με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο σαν το σκυλί στο αμπέλι, όπως παλιά εύστοχα έχει επισημάνει ο φιλόσοφος λαός μας.

Φίλοι αναγνώστες–ριες, κλείνοντας αυτή την σύντομη αναφορά μου έχω δικαίωμα, να εκφράσω την αγανάκτησή μου, για την απαράδεκτη και ιταμή συμπεριφορά και την πλήρη αδιαφορία της πολιτείας σε ότι αφορά με την αποκατάσταση των όσων παραπάνω αναφέρω, αγωνιστών.

Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, πέρασαν πολλές κυβερνήσεις, πολλοί πολιτικοί Αρχηγοί, πολλοί Υπουργοί Εθνικής Άμυνας, όλοι έδωσαν υποσχέσεις ουδείς υλοποίησε τα λεγόμενά του. Το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τους εναπομείναντες, εν ζωή αγωνιστές και λοιδορώντας πάνω στα άψυχα κορμιά των αδικοχαμένων παλικαριών της τραγωδίας εκείνης με τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους.

Οι τριακόσιοι της Βουλής, δεν έμοιασαν στους τριακόσιους ήρωες του Λεωνίδα, ήταν κατώτεροι των περιστάσεων και τούτο αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα λύση του Κυπριακού δεν επετεύχθη, πλήρης αναποτελεσματικότητα, ανικανότητα και μεγάλη γύμνια σε διπλωματικό επίπεδο.

Αδέλφια ήρωες συμπολεμιστές, άλλη μία μέρα φρίκης ζούμε σήμερα, άλλο ένα χρόνο ακόμα οι χαροκαμένες μάνες κλαίνε το χαμένο άνθρωπό τους. Αυτό το μικρό αφιέρωμα μόνο μπορώ να κάνω για εσάς, σας θυμάμαι όλους, σας έχω μέσα στην καρδιά μου, γιατί είμαι και εγώ ένας από αυτούς που βίωσε την τραγική κατάσταση και έζησε τις συγκλονιστικές ηρωικές προσπάθειες των γενναίων Ελλήνων αγωνιστών για την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Τιμή και Δόξα στους νεκρούς, κουράγιο, δύναμη και αγώνα στους ζωντανούς.

ΑΔΕΛΦΙΑ, «ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ». ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΣΑΣ.
                                                                                     

Ευχαριστώ

Ναύπακτος 20 / 11 / 2017
ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚ. ΦΟΥΝΤΑΣ
«Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974»

ΠΗΓΗ:  nafpaktianews.gr 

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Ο απόλυτος ήρωας και η δολοφονία της ελπίδας

   
«Όχι, δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Η βροντερή φωνή του ήρωα ξεπετάχτηκε από εκείνο το στενό κρησφύγετο του Δικώμου. Σκέπασε το νησί. Ο αντίλαλος διέσχισε τα στενά σύνορα. Εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Γη. Υποχρέωσε την ανθρωπότητα να υποκλιθεί. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη αξία από τη θυσία ενός ανθρώπου για την πατρίδα και την ελευθερία. Ο Κυριάκος των 32 χρόνων δεν είχε στιγμιαία επιλέξει εκείνη τη λεβέντικη στάση. Είχε, προ πολλού, αποφασίσει να ακολουθήσει το πιο υπερήφανο μονοπάτι που μπορεί κάποιος να επιλέξει στη ζωή του. Εκείνο της Αξιοπρέπειας!


Το περιέγραφε ο ίδιος στα συγγράμματά του: «Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής σου». Τον περιέγραφε και στις επιστολές προς τους γονείς του 11 μήνες ενωρίτερα: «Πιστεύομεν ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας.
ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχη να δώσουμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη». Συνειδητά ο σταυραετός του Πενταδακτύλου, έστρωνε με αγκάθια την διαδρομή, που θα ακολουθούσε στο ταξίδι του προς το Πάνθεον των Αθανάτων.

Όταν το 1946 τον άκουγε ο Γιώργος Παπανδρέου να κελαηδά τον χαρακτήρισε «αηδόνι της Κύπρου»: ««Η Κύπρος διέρχεται σήμερα μίαν των κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων, ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να παλαίη, να υποφέρη…».

Τα αηδόνια δεν αλλάζουν σκοπό ποτέ… Κελαηδάνε πάντα, τον ίδιο γλυκό σκοπό, που χαϊδεύει τις ψυχές… Δέκα χρόνια μετά, ο Κυριάκος Μάτσης έδιδε εκκωφαντική απάντηση στον στρατάρχη Χάρτινγκ. Όταν του πρότεινε μισό εκατομμύριο λίρες για να προδώσει τον αρχηγό της ΕΟΚΑ. «Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».
Εκείνη τη στιγμή, τα βουνά γονάτισαν. Ο ουρανός υποκλίθηκε. Η ανθρωπότητα ανακάλυπτε ότι οι σπουδαιότερες αξίες, οι πιο τεράστιες που μπορεί να υπάρξουν, χωρούσαν στην ψυχή ενός φτωχού 30χρονου στο μικρό αυτό νησάκι. Μπορούσε να γίνει πάμπλουτος σε χρήματα. Προτίμησε να παραμείνει ζάμπλουτος σε αξίες. Μπορούσε να κυριαρχήσει οικονομικά στο μικρό αυτό τόπο. Προτίμησε να κυριαρχήσει αιώνια με τα ιδανικά του.

Κάθε 19η Νοεμβρίου είναι ημέρα περισυλλογής. Προσφέρεται για ενδοσκόπηση. Για να ενδιατρίψουμε στην πορεία αυτού του τόπου.
Πώς από τις υπέρτατες αξίες του Κυριάκου Μάτση κατρακυλήσαμε στον πάτο της ατίμωσης. Σήμερα δεν πεθαίνει κανείς ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Κύπρο. Σήμερα, τιποτένιοι ταγοί, απλώς, σκύβουν το κεφάλι. Σε κάθε εξοργιστική απαίτηση.

Σε κάθε επαίσχυντο όρο. Σε κάθε εξευτελιστική διεκδίκηση. Σήμερα η υπέρτατη αξία της ελευθερίας έχει διαγραφεί. Έχει αντικατασταθεί από την οικονομία. Ο «αγώνας» περιορίζεται στην ανάγκη μιας λύσης συμβιβασμού, ακόμη και με όρους που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Χάριν μιας ψευδαισθησιακής αξιοποίησης της τουρκικής αγοράς την οποία προβάλλουν οι ταγοί της ντροπής χωρίς να ερυθριούν.

Σήμερα, από το παράδειγμα υπέρτατης αξιοπρέπειας του Μάτση με το μεγαλοπρεπές «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα…», κάποιοι αφαίρεσαν το «ου». Κράτησαν μόνο το υπόλοιπο. Το μετέτρεψαν σε λάβαρό τους. Και έπνιξαν το άλλοτε χρυσοπράσινο φύλλο με απεριόριστη μπόχα από σκάνδαλα, λαμογιές και απάτες. Σήμερα, εξέλιπαν τα πρότυπα. Άλλοτε, οι φάροι που άναβαν τις φλόγες των ψυχών ευρίσκοντο στον ιερό χώρο της Παιδείας.

Αυτήν φρόντισαν να την ξεφτιλίσουν κάποιοι άψυχοι υπουργοί και κάποιοι βολεμένοι τεχνοκράτες. Τους λαμπαδηφόρους της ελπίδας, τους εκπαιδευτικούς, τους εγκλώβισαν σε αχρείαστες εγκυκλίους, αναποτελεσματικές διαδικασίες και ελλιπείς διδασκαλίες. Σε συστήματα, που βγάζουν μαθητές οι οποίοι μονοπωλούν τον πάτο στις ευρωπαϊκές συγκρίσεις.
Και αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι τα αποτυχημένα συστήματα αδειάζουν τις ψυχές των νέων. Τις αφαιμάσσουν από τις αξίες και τα ιδανικά του τεράστιου Μάτση. Τις αντικαθιστούν με το κυνήγι φροντιστηρίων και πτυχίων. Που μπορεί κάποια στιγμή να προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση. Αλλά δεν προσφέρουν ψυχική ανάσταση και ανάταση.

Με εγκλωβισμένη τη νέα γενιά σε τέτοια σκοτεινά μονοπάτια, η πορεία δεν προσφέρει προοπτική. Δεν επιτρέπει την παραμικρή αισιοδοξία ότι θα εμφανιστεί κάποια όαση. Κάποια πηγή, που θα δροσίσει της ψυχές. Που θα επιστρέψει να ξαναφυτρώσει η ελπίδα, την δολοφόνησαν…

Σήμερα, όταν κάποιοι μεγαλόσχημοι θα εξυμνούν τον απόλυτο ήρωα, αν αντέχουν, ας στρέψουν το βλέμμα στο παλικαρόβουνο. Η εικόνα σε συνάρτηση με την σημερινή ημέρα αποτελούν την πιο αυθεντική σφραγίδα του ξεπεσμού μας. Το σημείο, όπου το αίμα του απόλυτου πατριώτη έγραψε μια θαυμαστή σελίδα αθανασίας, σήμερα σκεπάζεται από τη σημαία της ντροπής!


  Γιώργος Καλλινίκου   

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ

Της Φανούλας Αργυρού

Μια παραπλάνηση 50 χρόνων εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ανθρωπότητας
untitled
Η προπαγανδιστική απάτη των Ορέκ-Ντενκτάς το 1965, την οποία εντόπισαν αμέσως υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, η οποία, ωστόσο, παραμένει έως σήμερα η βάση της τουρκικής προπαγάνδας.

· Παρ’ όλο που οι Τουρκοκύπριοι δεν αναγνώριζαν την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς από τον Δεκέμβριο του 1963 επικαλούνταν ότι είχε καταρρεύσει, είχαν αποσυρθεί από μόνοι τους στους τουρκοκυπριακούς θυλάκους και προχώρησαν στο πρώτο πραξικόπημα για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας

 · Πολλοί Τουρκοκύπριοι εξαναγκάστηκαν από την ηγεσία τους με εντολές της Άγκυρας από το 1958 να μεταναστεύσουν προς τα βόρεια της νήσου, από τις περιοχές της Πάφου και αλλού. Και επομένως τα εγκαταλελειμμένα σπίτια τους, όπως ήταν φυσικό, ίσως να είχαν υποστεί κάποια φθορά.

Cyprus-destroyed villages

· Όπως τονίζεται και στα έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών, η εν λόγω Έκθεση Ορτέκα μόνον 111 χωριά κάλυψε, δεν τα διαχώριζε σε ελληνικά και τουρκικά ή μικτά και, το κυριότερο, τα περισσότερα ήσαν ελληνικά χωριά

Τον Ιούλιο του 1964, η Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών διεξήγαγε μια περιορισμένη έρευνα και κατέγραψε καταστροφές σε σπίτια στην Κύπρο. Ο σκοπός της έρευνας και καταγραφής κατεστραμμένων σπιτιών ήταν για να εξακριβωνόταν περίπου πόσα θα κόστιζε η επιδιόρθωσή τους για επαναφορά της ζωής στον κανονικό της ρυθμό. Δεν έγινε καμία απόπειρα για λεπτομερή έρευνα, γιατί κάτι τέτοιο συνεπαγόταν μεγάλη ομάδα από τεχνικούς και άτομα που θα δούλευαν σε συνεργασία με καθέναν που επηρεαζόταν στην κάθε κοινότητα, επισημαίνει επεξηγητικό έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών.

«Η έρευνα αυτή ασχολήθηκε με κατεστραμμένα σπίτια σε μόνον 111 χωριά, από συνολικά 587 τοποθεσίες σε όλη τη νήσο», τονίζεται στο έγγραφο.

Έκθεση Ορτέκα 1964

Η έρευνα εκείνη που πήρε το όνομα «Έκθεση Ορτέκα» δεν ξεχώριζε, αν τα κατεστραμμένα σπίτια που αριθμούσε σε εκείνη την περιορισμένη έρευνα ήσαν τουρκοκυπριακά ή ελληνοκυπριακά. Μάλιστα η έκθεση διεκπεραιώθηκε με τη βοήθεια της κυπριακής κυβέρνησης, του ιδίου, τότε, του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, της Αρχής Ηλεκτρισμού, της Αρχής Υδάτων και άλλων φορέων της Δημοκρατίας.

Και όμως, το 1965 έλαβε χώρα μια μεγάλη διαστρέβλωση της έκθεσης εκείνης από τους Τούρκους, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα αναπάντητη από πλευράς Κυπριακής Δημοκρατίας και αδιόρθωτη, η οποία, όμως, είχε εντοπιστεί αμέσως από αξιωματούχους του ΟΗΕ.

Επιστολή της ΚΔ

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1965 κατατέθηκε στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, από τον Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Κύπρου στη Νέα Υόρκη και κυκλοφόρησε στα Ηνωμένα Έθνη στις 28 Σεπτεμβρίου με αριθμό Α/6022, επιστολή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην οποία, μεταξύ άλλων, καταγραφόταν ότι «το πρόβλημα δημιουργήθηκε και συνεχίζεται βάσει σχεδίου της ηγεσίας των τουρκικών δυνάμεων, η οποία εξανάγκασε πολλούς Τούρκους στο νησί να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να μετακινηθούν σε συγκεκριμένες περιοχές, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που βοηθούσαν τα σχέδιά τους για διχοτόμηση του νησιού…».

Η τουρκική προπαγάνδα

Την 1η Οκτωβρίου 1965 ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα Ηνωμένα Έθνη πρέσβης Orhan Eralf (Ορχάν Εράλφ) κατέθεσε επιστολή ημερ. 29 Σεπτεμβρίου 1965, προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, υπογραμμένη από τους Ραούφ Ντενκτάς, υπογράφων ως Πρόεδρος της Τουρκικής Κοινοτικής Συνέλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, και Οσμάν Ορέκ, υπογράφων ως Υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την οποία οι Ορέκ και Ντενκτάς απέρριπταν τις θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και περιλάμβαναν και ένα φτιαχτό χάρτη, τον οποίο ετοίμασαν χρησιμοποιώντας τους πίνακες στην Έκθεση Ορτέκα, με τον παραπλανητικό τίτλο «Τοποθεσίες με ολοκληρωτικά κατεστραμμένα τουρκικά χωριά και σπίτια». Ένας «χάρτης» στα μέτρα της τουρκικής αδίστακτης προπαγάνδας. Για να τεκμηριώσουν τον ασύστολο ισχυρισμό τους, ότι ήσαν οι Ελληνοκύπριοι που τους… καταδίωξαν προς τη βόρεια πλευρά του νησιού.

Έντεκα μέρες μετά την παραλαβή της εν λόγω επιστολής και του χάρτου, ο κ. Alain L. Dangeard των Ηνωμένων Εθνών, αφού ξεσκέπασε την απάτη Ντενκτάς/Ορέκ με επιστολή του ημερ. 12 Οκτωβρίου 1965, ενημέρωσε σχετικά τον συνάδελφό του Rolz-Bennett. Το πλήρες κείμενο της εν λόγω αποκαλυπτικής επιστολής, όπως την εξασφαλίσαμε από το Αρχείο των Ηνωμένων Εθνών, έχει -σε μετάφραση- ως ακολούθως:

«Για Rolz-Bennett, 12 Οκτωβρίου 1965

Ο αριθμός στον Χάρτη (Α) που συνοδεύει την επιστολή από τους κ.κ. Οσμάν Ορέκ και Ραούφ Ντενκτάς, ημερ. 29 Σεπτεμβρίου 1965, φαίνεται να ανταποκρίνεται πάνω – κάτω με τον αριθμό που δίδεται στην έκθεση Ορτέκα του Ιουλίου 1964. Όμως, να σημειωθεί ότι οι κ.κ. Ορέκ και Ντενκτάς υπέθεσαν ότι όλα τα κατεστραμμένα σπίτια ήσαν τουρκικά σπίτια, ενώ ο κ. Ορτέκα δεν υπέδειξε κάτι τέτοιο στους πίνακές του. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει διάκριση (διαχωρισμός) μεταξύ των κατεστραμμένων τουρκικών σπιτιών και κατεστραμμένων ελληνικών σπιτιών. Φαίνεται επίσης ότι ο αριθμός των χωριών στον χάρτη που περιγράφονται ως κατεστραμμένα «τουρκικά» χωριά ή «μικτά» χωριά είναι στην πραγματικότητα ελληνικά χωριά, όπως η Κάτω Λακατάμια, όπου σε συνολικό πληθυσμό 1.133, οι 1.128 είναι Έλληνες.

Δοσμένων αυτών των παρατηρήσεων, είναι αρκετά καθαρό ότι ο χάρτης που επισυνάπτεται ως έγγραφο Α/6028 ετοιμάστηκε στη βάση των πινάκων Ορτέκα.

Alain L. Dangeard»

Ο Alain L. Dangeard υπηρετούσε ως ανώτερος αξιωματούχος στο Γραφείο του ΓΓ του ΟΗΕ κ. U Thant (είχε ξεκινήσει αρχικά την καριέρα του ως Γάλλος διπλωμάτης, προτού αναλάβει αξίωμα στο γραφείο του ΓΓ του ΟΗΕ).

Ο Rolz-Bennett (διπλωμάτης από τη Γουατεμάλα) υπηρετούσε ως Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Για Ειδικά Διπλωματικά Θέματα (1960-1971).

O Alvaro Ortega ήταν Κολομβιανός αρχιτέκτονας από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και είχε αναλάβει αρκετές αποστολές για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών.

Ελληνικά τα περισσότερα

Επισημαίνεται ότι, παρ’ όλο που οι Τουρκοκύπριοι δεν αναγνώριζαν την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς από τον Δεκέμβριο του 1963 αρχές του 1964 επικαλούνταν ότι είχε καταρρεύσει, είχαν αποσυρθεί από μόνοι τους στους τουρκοκυπριακούς θυλάκους και προχώρησαν στο πρώτο πραξικόπημα για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, βάσει του σχεδίου τους για δημιουργία δύο ομόσπονδων κρατών στην Κύπρο, εντούτοις οι κ.κ. Οσμάν Ορέκ και Ραούφ Ντενκτάς υπέγραψαν την επιστολή, επικαλούμενοι, ο μεν Οσμάν Ορέκ τον τίτλο του Υπουργού Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο δε Ραούφ Ντενκτάς ως Πρόεδρος της Κοινοτικής Συνέλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Να ληφθεί, επίσης, υπ’ όψιν ότι πολλοί Τουρκοκύπριοι εξαναγκάστηκαν από την ηγεσία τους με εντολές της Άγκυρας από το 1958 να μεταναστεύσουν προς τα βόρεια της νήσου, από τις περιοχές της Πάφου και αλλού. Και επομένως τα εγκαταλελειμμένα σπίτια τους, όπως ήταν φυσικό, ίσως να είχαν υποστεί κάποια φθορά. Όμως, όπως τονίζεται και στα έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών, η εν λόγω Έκθεση Ορτέκα μόνον 111 χωριά κάλυψε, δεν τα διαχώριζε σε ελληνικά και τουρκικά ή μικτά και, το κυριότερο, τα περισσότερα ήσαν ελληνικά χωριά!

Την έρευνά μας για την αποκατάσταση της αλήθειας σ’ αυτή την τουρκική θρασύτητα τεκμηριώσαμε με τη βοήθεια του Αρχείου των Ηνωμένων Εθνών. (United Nations Archives, «S-0123-456-78» Ortega Report)

Καθαρή διαστρέβλωση

Έκτοτε οι Τουρκοκύπριοι επικαλούνται αυτήν τη μεγάλη απάτη των Ορέκ/Ντενκτάς του 1965, για να αντιστρέφουν την τουρκική πολιτική διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάστασή της με δύο ομόσπονδα κράτη.

Το κύριο στοιχείο του άρθρου μας σήμερα είναι το γεγονός ότι ο Ραούφ Ντενκτάς και οι συνεχιστές του διαστρέβλωσαν την ιστορία και συνεχίζουν να το κάνουν για έναν και μόνο σκοπό: Για να δικαιολογούν τη σκόπιμη μετά το 1963 αυτο-διαιρετική τους πολιτική και την ντε φάκτο διχοτόμηση που επέβαλαν με την εισβολή και τον διαχωρισμό που συνεπάγεται η ρατσιστική δι-κοινοτική, δι-ζωνική λύση Ομοσπονδίας, και που οι ίδιοι απαίτησαν από το 1956. Αυτήν τη διαστρεβλωτική πολιτική διατηρούν και επικαλούνται μέχρι σήμερα τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσοι και το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, επικαλούμενοι «σφαγές το 1963, 1964, 1967 και 1974», δίχως να υπάρχει διαφάνεια για δικαίωση των Ελληνοκυπρίων και έρευνα για αλήθειες όλα αυτά τα χρόνια.

Παραπλάνηση Ορέκ-Ντενκτάς 2

Στην επιστολή τους 29 Σεπτεμβρίου 1965 προς τον ΓΓ του ΟΗΕ, οι κ.κ. Οσμάν Ορέκ και Ραούφ Ντενκτάς περιέλαβαν ακόμα μία σοβαρή διαστρέβλωση της αλήθειας και παραπλανητική εικόνα εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου. Στην πρώτη σελίδα της επιστολής αναφέρθηκαν «στις ενδοκοινοτικές ταραχές 1954-58 πριν από την ανεξαρτησία της Κύπρου» και τις «επιθέσεις» Ελληνοκυπρίων. Εξ όσων οι πάντες γνωρίζουν και αυτό επιβεβαιώνεται και από τα αποδεσμευμένα βρετανικά επίσημα έγγραφα, δεν υπήρξαν «ενδοκοινοτικές ταραχές μεταξύ 1954-58» και εκείνες που προκλήθηκαν ειδικά το 1958 οφείλονταν σε τουρκικές εσκεμμένες επιθέσεις εναντίον των Ελληνοκυπρίων, με θύματα κυρίως τους τελευταίους. Οι Τουρκοκύπριοι της ΤΜΤ (οργάνωση τουρκικής αντίστασης με την καθοδήγηση της Τουρκίας) δεν δίσταζαν να σκοτώνουν και δικούς των (Τουρκοκυπρίους), σε μια προβοκατόρικη δράση να ενοχοποιούν τους Ελληνοκυπρίους για να προβάλουν στον έξω κόσμο ότι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, άρα δικαιολογείται η διχοτόμηση που απαιτούσαν.

Βρετανικές μαρτυρίες

Παραθέτουμε μία από τις πολλές μαρτυρίες από επίσημες στατιστικές των βρετανικών Αρχών, αποδεσμευμένων από το Βρετανικό Κρατικό Αρχείο, που βρίσκεται και στο διδακτορικό του Δρος Κλέαρχου Α. Κυριακίδη, τον οποίον ευχαριστούμε για τη χρήση. Μεταξύ 1 Απριλίου 1955 και 30 Νοεμβρίου 1956 η Βρετανική Αποικιακή Διοίκηση στην Κύπρο, σε τηλεγράφημά της προς τον τότε Υπ. Αποικιών ημερ. 3 Δεκεμβρίου 1956, ενημέρωνε ότι είχαν σκοτωθεί 87 Ελληνοκύπριοι και 4 Τουρκοκύπριοι, τραυματιστεί 67 Ελληνοκύπριοι και 14 Τουρκοκύπριοι, 11 Βρετανοί και 3 άλλοι. Είχαν κατά λάθος σκοτωθεί 11 Ελληνοκύπριοι, 1 Τουρκοκύπριος, και σε ενδοφυλετικές ταραχές είχαν σκοτωθεί 3 Ελληνοκύπριοι και ένας Τουρκοκύπριος. Σε όλες τις περιπτώσεις τα θύματα υπήρξαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία Ελληνοκύπριοι.

Killed Wounded Civilians

Greek Cypriots 87 67

Turkish Cypriots 4 14

English 11 36

Others 3 14

Accidentally killed by terrorists

Greek Cypriots 11 57

Turkish Cypriots 1 15

English Nil 36

Others Nil 1

Inter-racial disturbances

Greek Cypriots 3 28

Turkish Cypriots 1 2

Telegram dated 3 December 1956, from the Information Office of the British colonial administration in Nicosia, to the Secretary of State for the Colonies sent at ‘3 December 1956 at 12.30 hours’, file FO 371/123938, folio RG1081/2435, National Archives of the United Kingdom. (Από το διδακτορικό κείμενο του Δρος Κλέαρχου Α. Κυριακίδη)

Απορίες

Γιατί τα Ηνωμένα Έθνη επέτρεψαν στον Ραούφ Ντενκτάς να παραπλανεί τον Οργανισμό με παραποιημένα στοιχεία και να εκμεταλλεύεται την Έκθεση Ορτέκα εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, όταν αξιωματούχοι του είχαν αμέσως εντοπίσει τι είχε κάνει;

Γιατί η Κυπριακή Κυβέρνηση δεν απαίτησε να δικαστεί ο Ραούφ Ντενκτάς για εγκλήματα εναντίον του κράτους, όπως είχε δηλώσει ο μ. Σπ. Κυπριανού (τότε Υπ. Εξωτερικών) και αντ’ αυτού η ίδια η κυβέρνηση Μακαρίου τον κάλεσε πίσω από την Τουρκία να αναλάβει ως διαπραγματευτής, και του έστειλε και κυπριακό διαβατήριο;

Γιατί, η κυπριακή πλευρά (διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα) ποτέ δεν ζήτησε και δεν απαίτησε έρευνα για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια των ετών 1960 – 1974; Μήπως επειδή μια τέτοια έρευνα θα εξέθετε όλες αυτές τις παραποιήσεις, τους λανθασμένους ισχυρισμούς, τις παραπλανητικές τουρκικές υπερβολές, τις προβοκάτσιες και ιστορικές διαστρεβλώσεις, που η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία χρησιμοποιούν ανενόχλητες μέχρι σήμερα, για να δικαιολογούν τα εγκλήματά τους και τη διαιρετική πολιτική τους; Μήπως, επειδή μια τέτοια έρευνα θα εξέθετε την Τουρκία, ξεκινώντας από τα εγκλήματά της τον Αύγουστο του 1964, εκείνων των ανελέητων αεροπορικών βομβαρδισμών της Τηλλυρίας εναντίον «ανυπεράσπιστων ανθρώπων», όπως κατέγραψε έκθεση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Σεπτεμβρίου 1964;

Ιδού τι έγραψε η εν λόγω έκθεση: «Αυτές οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων σκότωσαν και ακρωτηρίασαν πολλούς αθώους πολίτες, κατέστρεψαν πολλές περιουσίες και αναπόφευκτα οδήγησαν στη σκλήρυνση της στάσης της κυπριακής κυβέρνησης, όπως αναμενόταν».

«… These raids on defenceless people killed and maimed many innocent civilians, destroyed much property and inevitably led to a stiffening of the positions of the Cypriot Government, as might have been anticipated…”

Σημείωση: Οφείλω να αναφέρω ότι την αλήθεια αυτή την εξασφάλισα μόλις τις τελευταίες λίγες μέρες με τη βοήθεια του Αρχείου των Ηνωμένων Εθνών και το οποίο ευχαριστώ. Η αλήθεια όμως παρέμεινε θαμμένη δίχως διερεύνηση για 50 ολόκληρα χρόνια. Και για να μείνει θαμμένη και να διατηρείται το ψέμα και η απάτη, χρειάστηκε για 50 χρόνια να προστίθενται περισσότερα ψέματα και να επιστρατεύονται περισσότεροι «υποστηρικτές» του -και από δικής μας πλευράς δυστυχώς- αλλά όπως και η απόφαση του Αμερικανού Δικαστή του Εφετείου στην υπόθεση Diduck v Kaszycki & Sons Contrators Inc (1992) 974 F. 2d 270 «…στο τέλος, ο χρόνος γενικά αποκαλύπτει εκείνο που το ψέμα ήλπιζε να κρύψει».

«… an immutable law with respect to falsehoods — as immutable as the one respecting gravity Sir Isaac Newton conceived upon seeing an apple fall from a tree: having first manufactured a falsehood, a person is forced to invent more to maintain it; yet, as here, in the end, time generally reveals what a falsehood hopes to hide.»

Πηγή – http://openjurist.org

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ

Ερευνήτρια/δημοσιογράφος

Τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του πεσόντα Ήρωα στην Κύπρο Ευαγγέλου Τσάκωνα

Τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του πεσόντα στην Κύπρο, το έτος 1974, Ήρωα Ανθυπασπιστή Καταδρομών Ευαγγέλου Τσάκωνα θα πραγματοποιηθεί στο Κολιάκι του Δήμου Επιδαύρου την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 12.00΄ στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχει ως εξής:

 Χαιρετισμοί

· Ομιλία: Για την επιχείρηση “ΝΙΚΗ” από το συγκυβερνήτη του νοράτλας “ΝΙΚΗ 1” υποπτέραρχο (Ι) ε.α. κ. Νικόλαο Δέμη

Ενόψει της γιορτής των Ενόπλων Δυνάμεων, θα τιμηθούν και οι συμπολεμιστές καταδρομείς της Α' Μοίρας Καταδρομών, συντοπίτες του πεσόντα στην Κύπρο Ήρωα Ανθυπασπιστή Καταδρομών Ευαγγέλου Τσάκωνα, κ.κ. Βασίλειος Θωμάς από το Ναύπλιο και Παναγιώτης Μούντριζας από το Άργος.

· Λήξη Τελετής

· Δεξίωση

Ο Δήμαρχος Επιδαύρου
Κωνσταντίνος Γκάτζιος

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΜΕΤΟΥΣΑ

Αναζητώντας τους «αγνοούμενους» από την Αφάνεια στην Τρεμετουσιά...

Σταματούμε στον παλιό ασφαλτοστρωμένο δρόμο, πιο πάνω από τον καινούργιο δρόμο. Σταματούμε σε ένα μέρος πριν από την παλιά γέφυρα της Αφάνειας.
3
Το πρωί της Τετάρτης 4ης Οκτωβρίου 2017 παίρνουμε έναν από τους αναγνώστες μου, που είναι φίλος και μάρτυρας, για να μας δείξει πιθανούς τόπους ταφής στη Μεσαορία… Πάμε μαζί με τους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Ξενοφώντα Καλλή και Murat Soysal πρώτα στα περίχωρα της Αφάνειας, σε μια περιοχή μεταξύ της Αφάνειας και της Τύμπου.
Σταματούμε στον παλιό ασφαλτοστρωμένο δρόμο, πιο πάνω από τον καινούργιο δρόμο. Σταματούμε σε ένα μέρος πριν από την παλιά γέφυρα της Αφάνειας.



Όταν κοιτάζουμε ανατολικά, μπορούμε να δούμε την παλιά γέφυρα, έτσι είμαστε προς την Αφάνεια.
Πίσω μας είναι το «Arif Efendi Chiftlighi» - η κάποτε διάσημη φάρμα – τσιφλίκι του Arif Efendi…Είχα γράψει για τη φάρμα αυτή και την ιστορία της πριν από χρόνια – τώρα είναι εγκαταλελειμμένη, στέκεται στη μέση της Μεσαορία με μόνη παρέα τα «φαντάσματα» του παρελθόντος… Τα «φαντάσματα» των ιδιοκτητών, που έχουν φύγει από πολλού, τα «φαντάσματα» εκείνων που θάφτηκαν το 1974 στα πηγάδια της – το 1974 ήταν μια εγκαταλελειμμένη φάρμα από χρόνια και τώρα ανατριχιάζω βλέποντάς την και μόνο…Εδώ που στεκόμαστε τώρα, δεν είμαστε κοντά στη φάρμα αυτή. Εκεί, στη δεκαετία του ’90, τα πηγάδια εκείνα «αδειάστηκαν» και τα οστά των «αγνοουμένων» Ελληνοκυπρίων που ήταν θαμμένα σε εκείνα τα πηγάδια μεταφέρθηκαν σε άγνωστη τοποθεσία.
Οι αναγνώστες μου, μου είχαν πει τις λεπτομέρειες για το πώς κάποιοι «αγνοούμενοι» Ελληνοκύπριοι από την Άσσια και την Αφάνεια είχαν μεταφερθεί εκεί και σκοτώθηκαν και ρίχτηκαν σε εκείνα τα πηγάδια. Όταν πολύ αργότερα έγιναν εκσκαφές από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, βρήκαν ορισμένα οστά, όχι όμως τα κύρια οστά διότι είχαν αφαιρεθεί. Έτσι, όλα εκείνα τα «φαντάσματα» είναι εκεί, πίσω μας τώρα, και αναρωτιούνται τι κάνουμε εδώ…
Η γέφυρα επίσης στέκεται μοναχική κάτω από τον ήλιο της Μεσαορίας. Όλα έχουν ανοικτό κίτρινο χρώμα τώρα, το κίτρινο της ώχρας, όπως αρέσει στον Van Gogh
.
Έτσι, πολλοί από τους αναγνώστες μου επίμονα μας έλεγαν επίσης για τη γέφυρα της Αφάνειας, την παλιά γέφυρα – ότι μετά τον πόλεμο του 1974, ενώ περνούσαν είχαν δει τα σώματα των Ελληνοκυπρίων που σκοτώθηκαν εκεί. Επέμεναν ότι κάποιοι είχαν θαφτεί στην κοίτη του ποταμού, αλλά όταν ήρθαν οι καταρρακτώδεις βροχές εκείνον το χειμώνα, τα σώματα αυτά βγήκαν από εκεί που είχαν θαφτεί στην επιφάνεια. Τότε είχα πάρει κάποιους μάρτυρες στο γραφείο του βοηθού του Τουρκοκύπριου μέλους της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων και σχεδίασαν σκίτσα δείχνοντας πού είχαν δει τα νεκρά σώματα σε εκείνο το δρόμο. Αυτό ήταν πριν από περισσότερο από 10 χρόνια. Όταν έγιναν εκσκαφές κάτω από τη γέφυρα, δεν βρήκαν τίποτα. Ίσως και το μέρος αυτό να είχε «καθαριστεί» και τα οστά να μεταφέρθηκαν αλλού. Περισσότερα «φαντάσματα» γύρω από τη γέφυρα, που αναρωτιούνται τι κάνουμε εκεί…
Όμως, ο αναγνώστης μου δεν είναι «φάντασμα» και θυμάται πράγματα επί τόπου, εκεί που μας πήρε σήμερα.

«Ήταν ακριβώς μετά τον πόλεμο», λέει, «και περνούσαμε από εδώ με λεωφορείο. Είδαμε τα σώματα μαζεμένα μαζί σαν ένα λοφίσκο… Τα σώματα ήταν καλυμμένα με χώμα αλλά όχι τόσο καλά… Κάποιος στο λεωφορείο είπε: «Βρε! Μπορείτε ακόμα να δείτε τι φορούσανε, βλέπετε τα ρούχα τους;» και κοιτάξαμε και είδαμε. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν περίπου τέσσερα ή πέντε σώματα, αλλά δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό».
Μας πήρε για να μας δείξει περίπου το σημείο όπου βρισκόταν αυτός ο λοφίσκος από σώματα.
Βρήκαμε ένα κουβάρι συρματοπλέγματος δίπλα και το χώμα εδώ. Είναι τόσο μαλακό, είναι ξεκάθαρα διαφορετικό από το χώμα γύρω μας…
Ερευνήσαμε, κοιτάξαμε γύρω, προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε ότι αυτό ήταν στην πραγματικότητα το ακριβές σημείο όπου είδε τα σώματα. Ο αναγνώστης θυμάται πολύ καθαρά ότι ήταν πριν από τη γέφυρα – η γέφυρα ήταν το σημάδι του… Και κάποιοι ευκάλυπτοι πιο κάτω…

                      Ο Καλλής δίπλα από το δεύτερο πηγάδι

Άραγε το μέρος αυτό επίσης «αδειάστηκε» ή υπάρχουν εδώ κάποια οστά κάποιων «αγνοουμένων»; Αυτό θα το ανακαλύψει η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων μέσα από έρευνες και εκσκαφές. Όμως, ξεκάθαρα, στα δεκαέξι χρόνια ερευνών κανένας δεν μας είπε οτιδήποτε για αυτό το συγκεκριμένο μέρος που μας δείχνει τώρα ο μάρτυράς μας – είναι η πρώτη φορά που ακούω για το σημείο αυτό. Ο Καλλής θυμάται κάποιες πληροφορίες σχετικά με τους ευκάλυπτους, αλλά όχι για το μέρος αυτό. Ούτε και ο Murat Soysal θυμάται οτιδήποτε.

Ο Καλλής βρίσκει ένα κομμάτι από οστό που φαίνεται μέρος ανθρώπινου οστού, αλλά και αυτό θα πρέπει να ελεγχθεί από τους ανθρωπολόγους για να είμαστε σίγουροι αν είναι κομμάτι από ανθρώπινο οστό ή οστό ζώου.
Όταν τελειώνουμε από το μέρος αυτό των «φαντασμάτων» της Μεσαορίας, πάμε στην Τρεμετουσιά.
Περνούμε από την Κώμη Κεπήρ όπου πολλοί Ελληνοκύπριοι στρατιώτες έγιναν «αγνοούμενοι» και μετά προχωρούμε στη Μελούσια
.
«Όλα αυτά τα χωριά», λέει ο αναγνώστης μου, «πέθαναν μετά τη διαίρεση του νησιού.

Οι νεαρότεροι έφυγαν… Η Μελούσια δεν έχει ούτε καφενείο…».
Η διαίρεση του νησιού είχε τις επιπτώσεις της σε αυτά τα οριακά χωριά.
Ο αναγνώστης μου μας λέει να σταματήσουμε μεταξύ των χωριών Μελούσια και Τρεμετουσιά και έτσι σταματούμε και κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο.
«Πρέπει να ήταν η 18η Αυγούστου 1974», λέει, «όταν ο δρόμος αυτός άνοιξε και από τη Μελούσια περπάτησα για να δω πώς ήταν η θεία μου στην Τρεμετουσιά».
Αυτή ήταν φάρμα με χοίρους και υπήρχε ένα πηγάδι με αλακάτι - δηλαδή πηγάδι από όπου μπορούσες να αντλήσεις νερό με κουβά.
Υπάρχουν δύο πηγάδια εδώ, και τα δύο ανοικτά – ένα κάτω από το ντεπόζιτο του νερού και το άλλο πιο πάνω. Αυτό φαίνεται παλιό, χτισμένο με πέτρες.

Ο Καλλής βρίσκει κάποιες πέτρινες κατασκευές οι οποίες λέει χρησιμοποιούνταν για να μεταφέρουν νερό από το ένα πηγάδι στο άλλο.
Μας δείχνει επίσης ένα σπασμένο κομμάτι από μια πέτρινη λεκάνη που ήταν σαφώς μέρος του πηγαδιού αυτού, φτιαγμένης από ανοικτόχρωμες κιτρινωπές πέτρες, για το πότισμα των ζώων.
Κάποιοι είχαν κλέψει τις όμορφες πέτρες του πηγαδιού αυτού και μια από εκείνες τις πέτρες είναι δίπλα από τον δρόμο, κάτω από τα δέντρα.

Ένα από τα ύποπτα πηγάδια στον δρόμο προς την Τρεμετουσιά
Μέσα στο πηγάδι, που μπορεί να έχει 10 μέτρα βάθος, βλέπουμε μικρά περιστέρια και κάποια αβγά. Τα περιστέρια πετούν έξω από το πηγάδι όταν μας βλέπουν να πλησιάζουμε.
«Υπήρχε μεγάλη δυσωδία», λέει ο αναγνώστης μου. «Και πήγα για να δω και είδα ένα σώμα τυλιγμένο με σεντόνι μέσα στο πηγάδι. Είχαν ρίξει το σώμα αυτό μέσα στο πηγάδι, αλλά δεν έπεσε στον πυθμένα, πιάστηκε και έτσι μπορούσα να το δω. Δεν μπορούσα να δω αν υπήρχαν ή όχι άλλα σώματα στο πηγάδι. Όμως θυμούμαι το αλακάτ,ι αφού με εμπόδισε να δω πιο κάτω και φυσικά λόγω της βρώμας έφυγα».
Η φάρμα είναι ακόμα φάρμα, αλλά όχι με χοίρους…
Φεύγουμε για να επιστρέψουμε στη Λευκωσία.
Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τον αναγνώστη μου που μοιράστηκε μαζί μας αυτά που ξέρει και ευχαριστώ τους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων που ήρθαν μαζί μας έτσι ώστε να δείξουμε αυτούς τους πιθανούς τόπους ταφής.

Πίσω στη Λευκωσία, τηλεφωνώ στον αγαπητό μας φίλο Ξενή Χαλλουμά από την Τρεμετουσιά. Προέρχεται από μια θρυλική οικογένεια, μια οικογένεια που πάντοτε βοηθούσε τους Τουρκοκύπριους στο μεικτό χωριό Τρεμετουσιά.
Δυστυχώς ο πατέρας και ο θείος του Ξενή έχουν σκοτωθεί και είναι «αγνοούμενοι» από το 1974. Κάποιοι Τουρκοκύπριοι τους έχουν σκοτώσει και προσπαθούμε να εντοπίσουμε πού μπορεί να βρίσκονται τα οστά τους.
Υπήρξαν αναγνώστες που ήρθαν με πληροφορίες ότι τους είχαν δει στον δρόμο μεταξύ Τρεμετουσιάς και Τρούλλων – τώρα είναι στρατιωτική περιοχή. Έγιναν κάποιες εκσκαφές στην περιοχή αυτή, αλλά δεν βρέθηκαν ακόμα οστά. Σκοτώθηκαν για τα λεφτά και λόγω απληστίας: κάποιοι Τουρκοκύπριοι από εκείνο το χωριό ήθελαν τα λεφτά της συνεργατικής, τα λεφτά που είχε ο Χαλλουμάς, και τους σκότωσαν λόγω απληστίας, Παρ'όλο που τα άτομα της οικογένειας Χαλλουμά ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν άνθρωπο σε όλη τους τη ζωή, απεναντίας βοήθησαν κάποιους Τουρκοκύπριους του χωριού τους που είχαν ανάγκη.

Ρωτώ τον Ξενή για τη φάρμα χοίρων…

«Μα η φάρμα εκείνη ανήκε στους θείους μου», λέει. «Οι θείοι μου, Διομήδης και Αντρέας Χαλλουμάς, ήταν επίσης γνωστοί ως «Πίριλλοι». Και οι δύο τους είχαν λεωφορείο. Ο θείος Διομήδης μετέφερε με το λεωφορείο του εργάτες στις Βρετανικές Βάσεις, ενώ ο θείος Αντρέας μετέφερε με το λεωφορείο του εργάτες στη Λευκωσία. Νομίζω είχαν κτίσει τη φάρμα γύρω στο 1965. Και. ναι, θυμούμαι τα πηγάδια», λέει. Κανένας δεν ζούσε στη φάρμα – ολόκληρη η οικογένεια βοηθούσε στη φάρμα χοίρων, μια από τις μεγαλύτερες στην περιοχή Λάρνακας και Λευκωσίας. Οι χοίροι τους ήταν καλής γενετικής ποιότητας, έτσι έρχονταν από άλλα μέρη για να τους αγοράσουν.

Μου εξηγεί ότι και οι δύο θείοι του ζούνε, ο ένας ζει στη Λεμεσό και ο άλλος στην Αθηένου.
Όταν ο Διομήδης και ο Ανδρέας Χαλλουμάς είχαν φύγει από το χωριό τον Αύγουστο του 1974 ήταν ο πατέρας και ο άλλος θείος του Ξενή, οι Μιχάλης και Προκόπης Χαλλουμάς που έμειναν πίσω και ήρθαν στη φάρμα αυτή για να ταΐσουν τα ζώα.
«Θέλω να γνωρίσω τους θείους σου», λέω στον Ξενή. Έτσι σχεδιάζουμε να βρεθούμε την επόμενη φορά που θα πάω στη Λάρνακα.

«Και τι απέγιναν οι χοίροι;» ρωτώ τον Ξενή.

«Κάποιοι Τουρκοκύπριοι της περιοχής τους πήραν στο Πέργαμος και τους πούλησαν σε κάποιους Ελληνοκύπριους. Όταν ένας από τους θείους μου πήγε εκεί τους είπε: «Αυτοί είναι οι δικοί μου χοίροι…» και οι Τουρκοκύπριοι που τους πουλούσαν είπαν στο θείο μου «όχι, δεν είναι δικοί σου. Τώρα είναι δικοί μας…».
Λυπούμαι με το πώς υπήρξε η χώρα αυτή, πώς ήταν κάποιοι άνθρωποι, πώς συμπεριφέρθηκαν και πώς ακόμα κάποιοι συμπεριφέρονται.

Κάθε φορά που βρίσκουν κάποιο είδος «ευκαιρίας» τρέχουν για να λεηλατήσουν…Είτε είναι Τουρκοκύπριο είτε Ελληνοκύπριοι, δεν έχει σημασία – στις λεηλασίες είναι οι ίδιοι. Όπως και σε πράξεις ανθρωπιάς, κάποιοι από αυτούς είναι οι ίδιοι, λάμποντας το φως τους για το μέλλον, όπως τον αναγνώστη μου σήμερα που μας έδειξε αυτούς τους πιθανούς τόπους ταφής. Όπως τόσοι πολλοί αναγνώστες που προσπαθούν να βοηθήσουν. Όπως τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι ενάντια στις λεηλασίες, ενάντια στους σκοτωμούς, ενάντια στους βιασμούς, ενάντια στο μίσος.

Το αν η ανθρωπιά θα καταφέρει να νικήσει στη γη αυτή, αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό, αφού αυτοί που έχουν ανθρώπινη καρδιά δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι εκείνοι που είναι άπληστοι για δύναμη και λεφτά.
Η μητέρα μου πάντοτε έλεγε: «Μπορείς να φας μόνο ένα πιάτο φαγητό, όχι δύο…».
Και όταν θα μας θάψουν, θα μας θάψουν σε έναν μικρό τάφο, όχι σε παλάτι…
Και όταν φύγουμε, όλα τα υλικά αγαθά που αποκτήθηκαν στη ζωή μας θα μείνουν στη γη, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πάρουμε οτιδήποτε μαζί μας…

Η απληστία κάθε είδους έχει καταστρέψει τον ιστό των κοινοτήτων μας με κάθε έννοια…
Αν μπορούσαμε μόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος μας στη γη είναι προσωρινός, όχι παντοτινός, ότι θα φύγουμε και ότι υπάρχει μόνο ένα σίγουρο πράγμα για τη ζωή: Ο δικός μας θάνατος σε κάποια χρονική στιγμή…
Αν αντί της απληστίας μπορούσαμε μόνο να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο και να μοιραστούμε αυτά που έχουμε, θα ήταν ένας τόσο όμορφος κόσμος…

Sevgul Uludag

Πηγή: http://politis.com

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΕΚ. Κ/Δ ΤΗΣ Α! ΜΟΙΡΑΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

ΔΕΚ Κ/Δ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στις 12-05-1952 στο χουμέρι μυλοποτάμου Ρεθύμνου. Από γονείς βιοπαλαιστές αγρότες τον Κωστή και την Μαρία και ήταν το μεσαίο τέκνο της οικογένειας Γαλανάκη.
Έφυγε στην εφηβεία από το χωριό του για να ακολουθήσει μια καλύτερη ζωή με τα αδέρφια του στον Πειραιά. Εκεί έκανε διάφορες δουλειές και κατέληξε να εργάζεται σαν σερβιτόρος σε ψαροταβέρνες στην φρεατίδα.

Εκεί γνώρισε ερωτεύτηκε και αγάπησε την γυναίκα του Μαρία όντας φοιτήτρια σε σχολή. Ο στρατός στην πορεία τους χώρισε. Τον κάλεσαν να υπηρετήσει την θητεία του το 1972, ξεκινώντας από το Μεγάλο Πεύκο και καταλήγοντας στο Μάλεμε στα Χανιά σαν καταδρομέας όπου και γίνετε Δεκανέας.

Τον Ιούλιο του 1974 κλήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του μαζί με άλλους επίλεκτους αξιωματικούς και καταδρομείς στον πόλεμο της Κύπρου.
Συμμετείχε στην αεραποβατική επιχείρηση μεταφοράς προσωπικού ΝΙΚΗ  , με αεροσκάφη τύπου NOR-ATLAS της πολεμικής αεροπορίας, από την Ελλάδα στην Κύπρο, τη νύχτα της 21ης-22ας Ιουλίου 1974.
Έλαβε μέρος  στην στρατιωτική αποστολή με προορισμό την Κύπρο και μαζί με άλλους καταδρομείς της Α! Μοίρας Καταδρομών και μία διμοιρία της Γ Μοίρας για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ματωμένη γη της Κύπρου.



Η όλη επιχείρηση είχε σκοπό την ενίσχυση των σκληρά μαχόμενων Ελλαδικών και Κυπριακών δυνάμεων κατά των Τουρκικών δυνάμεων εισβολής Αττίλας 1 και Αττίλας 2. Η επιχείρηση αυτή είχε ονομαστεί "ΝΙΚΗ" και χαρακτηρίστηκε, τόσο από τον ελληνικό όσο και από τον ξένο τύπο, ως επιχείρηση αυτοκτονίας.

Στη διάρκεια της επιχείρησης βλήθηκαν όλα τα αεροσκάφη, από φίλια και εχθρικά πυρά και καταρρίφθηκε ένα, με συνέπεια να βρουν φρικτό θάνατο όλοι οι επιβαίνοντες σ' αυτό. Είκοσι επτά λοκατζήδες και τέσσερις αξιωματικοί της πολεμικής αεροπορίας καθώς και δύο λοκατζήδες από άλλο αεροσκάφος, έχασαν την ζωή τους την αποφράδα εκείνη νύχτα

Έζησαν δύσκολες καταστάσεις και εκεί η μοίρα του επιφυλάσσει το πρώτο σκληρό παιχνίδι ...αφού έχασε τους φίλους του, μπερδεύεται το όνομα του και ενημερώνουν την οικογένεια του ότι και ο ίδιος είναι νεκρός. Θλίψη και πένθος ακολουθεί τους οικείους του, στην πορεία βέβαια βρέθηκε το λάθος και γύρισε στην οικογένεια του και στο χωριό του με τιμές Ήρωα.

Μετά την απόλυση του ασχολήθηκε με το επιχειρηματικό κομμάτι στον τομέα της εστίασης στον Πειραιά. Όπου το 1981 ο μεγάλος σεισμός καταστρέφει την επιχείρηση του και κόπους μιας ζωής, έτσι αποφασίζουν να κατέβουν στην γενέτειρα τους την Κρήτη και να μείνουν στον Άγιο Νικόλαο.
Στην αρχή εργαζόταν σαν υπάλληλος σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και στην πορεία το 1989 αποφασίζει να ανοίξει την δική του επιχείρηση στον ίδιο τομέα μέχρι και το 2001.

Το 1999 στης 27 Δεκεμβρίου έμελλε να χάσει τον μονάκριβο του γιό Μηνά. Αυτό του κόστισε πολύ αλλά σαν γνήσιος κομάντος είχε μάθει να τα βγάζει πέρα και να στηρίζει την οικογένεια του. Μετά από διάφορα προβλήματα υγείας και έχοντας δώσει πολλές φορές ραντεβού με τον θάνατο πάντα ξέφευγε.

Το καλοκαίρι του 2010 έμαθε ότι έχει καρκίνο. Το πολέμησε, το πάλεψε, έδινε κουράγιο στην οικογένεια του και δεν το βάζε κάτω. Η  φράση πάντα που χρησιμοποιούσε ήταν: ‘’Εδώ δεν μ έβαλαν κάτω οι Τούρκοι θα με βάλει ο καρκίνος ,εγώ θα τον φάω’’.

Τον έτρωγε για 7 ολόκληρα χρόνια αλλά η μάχη ήταν άνιση. Έφυγε στης 27 Σεπτεμβρίου 2017 αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένεια του και στους ανθρώπους που τον αγάπησαν.