ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ενός «αντιπαραγωγικού» καταδρομέα

ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ενός «αντιπαραγωγικού» καταδρομέα

Του μείωσαν το εισόδημα τόσο ώστε να μην μπορεί να ζήσει την οικογένεια του, βρήκε εργασία για να αναπληρώσει μικρό μέρος αυτού, τη δήλωσε όπως προέβλεπε σχετικός νόμος για να είναι νόμιμος, άργησαν να εξετάσουν το αίτημα του, στο μεταξύ εκδόθηκε νέος νόμος, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την εργασία του και τώρα προσπαθούν να τον εξαθλιώσουν εντελώς. Του ζητούν να επιστρέψει αναδρομικά ποσά καθόσον ο νέος νόμος έχει αναδρομική ισχύ... Ο καταδρομέας αναζητεί και άλλους ομοιοπαθείς προκειμένου να προβούν στις απαιτούμενες ενέργειες άρσης της νέας αυτής αδικίας...

Αποστόλης Παπαπαρίσης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ


ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑ

Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ «μαρτυρία» του Υποστράτηγου Σπυρίδωνα Δελλή

Η Αυτοθυσία της Ελληνικής  Δύναμης της Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)

Γράφει ο
Δρ. Ναπολέων Θ. Βλάσσης
Υπ/γος Ε.Α, Δ/ντής Δ/σης Κολλεγίου Ρόδου

«Διά του προσχεδίου η δικλείς αυτή περιέχεται εις χείρας των Τούρκων : η διχοτόμησης προετοιμάζεται ως ώριμος καρπός….», Γ.Σεφέρης 1958 επιστολή προς Ευάγγελο Αβέρωφ Υπουργό Εξωτερικών.

 «Η Κύπρος διαπερνά την Τουρκία σαν μαχαίρι. Είναι εξαιρετικά ζωτική από άποψη ασφαλείας, αυτό το νησί δεν πρέπει να βρίσκεται σε εχθρικά χέρια. Η ύπαρξη Τούρκων στο Βορρά είναι μια «εγγύηση».

Τουργούτ OZAL. 15/11/1983 , εφημερίδα Μιλλιέτ.

Με εθνική συγκίνηση θα έλεγα, μελέτησα το βιβλίο – πόνημα «μαρτυρία» του Υποστράτηγου Δελλή Σπυρίδωνα, ενός αγωνιστή Αξιωματικού Μάχιμου, ο οποίος με ανυπέρβλητο θάρρος και ανδρεία καθοδήγησε το Λόχο Διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ, την αποφράδα περίοδο 20Ιουλίου και 14-16/8/1974 και συμμετέχοντας ενεργά στις μάχες αντιστάθηκε μαζί με τους άνδρες του εναντίον των στρατευμάτων του Αττίλα 1 και Αττίλα 2 . Η ηρωική αυτοθυσία των ανδρών είχε ως συνέπεια να παραμείνει ελεύθερη η Λευκωσία.

Με τι μέσα να σμιλέψεις ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης Ελληνικής και Κυπριακής Ιστορίας, όταν ακόμη και σήμερα, σημειώνεται στο Διεθνές Δίκαιο ένα διαρκές έγκλημα; Η κατοχή της Βορείας Κύπρου από το 1974, αυτό το όνειδος σε Παγκόσμιο επίπεδο;

Το βιβλίο «μαρτυρία» του Υποστράτηγου Σπυρίδωνα Δελλή είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Καθόσον γινόμαστε μάρτυρες της Τούρκικης αδιαλλαξίας, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, των επεκτατικών βλέψεων και της συνεχούς αμφισβήτησης Διεθνών Συνθηκών κατοχυρωμένων από το Διεθνές Δίκαιο.

Πέρασαν 38 χρόνια έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες πρώτα στην ψυχή και στο πνεύμα του συγγραφέα Υποστράτηγου Δελλή, ώστε να μετουσιωθούν τα βιώματα, οι μαρτυρίες, οι συνθήκες, οι κακοί χειρισμοί Πολιτικής και Στρατιωτικής ηγεσίας, οι θυσίες, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι συνάδελφοι του, και να αποτυπωθούν όλα αυτά τα συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα στο παρόν βιβλίο.

Γράφει ο Υπ/γος Δελλής : «Οφείλω ως Αξιωματικός να παραθέσω τα γεγονότα ωθούμενος από αίσθημα ευθύνης προς ανώτερους, κατωτέρους Αξιωματικούς και οπλίτες της ΕΛΔΥΚ, νεκρούς, τραυματίες, επιζώντες». Υποστηρίζει ότι αποτελεί χρέος του η συγγραφή του βιβλίου καθώς και βοήθεια στην ιστορική καταγραφή των γεγονότων.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, γνωρίζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Συγγραφέα, η σημαντικότερη αιτία της δημιουργίας του βιβλίου του, είναι το γεγονός ότι στην ψυχή του ήθελε να παραμείνει «ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ», όπως ακριβώς δικαιώθηκε από τα ιστορικά γεγονότα.

Από τον τρόπο παράθεσης των γεγονότων, τον οξύ λόγο που γίνεται καυστικός για πολιτικούς και στρατιωτικούς, συνάγεται αβίαστα ότι η Υπ/γος Σπυρίδων Δελλής δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι: «χάθηκε η μάχη της Κύπρου», δεν μπορεί αυτός ο Ασυμβίβαστος ηγέτης να πιστεύει ότι με τις άστοχες, υστερόβουλες και εξευτελιστικές αποφάσεις τους, οι Διοικούντες τότε το Α.Ε.Δ, μείωσαν την αμυντική θωράκιση της Μεγαλονήσου, αφενός και αφετέρου, δεν ενίσχυσαν με μέσα και δυνάμεις την ΕΛΔΥΚ, και ταυτόχρονα δεν έδωσαν τις κατάλληλες εντολές αντεπίθεσης και απόκρουσης των εχθρικών βάρβαρων εισβολέων.

Στις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου αναδύεται ένας αγέρωχος, ασυμβίβαστος Αξιωματικός ο οποίος παραθέτει τα ιστορικά γεγονότα με συναίσθημα απέραντης αγάπης και υπερηφάνειας για την Κύπρο, αλλά ταυτόχρονα και με συναισθήματα απογοήτευσης, αγανάκτησης και οργής γι΄αυτούς που ως υπεύθυνοι στο Δικτακτορικό Καθεστώς και στην προσωρινή Κυβέρνηση και ΑΕΔ, οι οποίοι μας οδήγησαν στην πλέον  αποφράδα και μειωτική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας.

Το βιβλίο χωρίζεται σε έξι (6) μέρη και στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται τα παραρτήματα.
Στο Πρώτο Μέρος ο συγγραφέας πραγματοποιεί μια ιστορική αναδρομή από την Αρχαιότητα τη Βυζαντινή περίοδο και την Τουρκοκρατία. Στο Δεύτερο Μέρος, παραθέτει τα γεγονότα από την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο μέχρι το Πραξικόπημα.

Στο Τρίτο Μέρος αναφέρεται στην Τουρκική Πολιτική για το Κυπριακό με αδιάσειστα στοιχεία και επιχειρήματα τα οποία σήμερα είναι επίκαιρα. Στο Τέταρτο μέρος περιγράφει την εχθρική επίθεση – αποβίβαση – «Αττίλας 1». Στο Πέμπτο μέρος καταγράφει τα γεγονότα από την ανακωχή έως τον Αττίλα 2 και στο Έκτο Μέρος επισημαίνει τις συνέπειες.

Η Τουρκοκρατία άρχισε από το 1570μ.Χ και ολοκληρώθηκε το 1571. Από τότε δημιουργήθηκε μουσουλμανική και τουρκοκυπριακή κοινότητα και όπως σημειώνει ο συγγραφέας η Οθωμανική κυριαρχία διήρκησε από το 1571 έως το 1871, τριακόσια χρόνια. Με την πάροδο των χρόνων τη τουρκοκυπριακή κοινότητα ανήλθε σε ποσοστό 18% του Κυπριακού πληθυσμού το 1950.

Στη συνέχεια περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η Κύπρος περιήλθε στην Βρετανική Αυτοκρατορία. Η Αγγλοκρατία ουσιαστικά αρχίζει με τη Μυστική Κυπριακή Συνθήκη της 4ης  Ιουλίου 1878, ως απόρροια της ήττας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά των Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877/78 μ.Χ και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.

Στο Α` Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία κήρυξε άκυρη την Συνθήκη της 04/07/1878, προκειμένου να προσαρτήσει τη Κύπρο.
Με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η Τουρκία αναγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία, γεγονός που έφερε την ανακήρυξη της Κύπρου ως αποικία της Μεγάλης Βρετανίας.

Ακολούθως το 1931 κορυφώνονται οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες για την Ένωση με την Ελλάδα με συνέπεια την αιματηρή εξέγερση του Οκτωβρίου. Ο Συγγραφέας εκθειάζει τον πατριωτισμό των Κυπρίων οι οποίοι παρά τους αυστηρούς περιορισμούς των Άγγλων, πολέμησαν στα Βορειοηπειρωτικά βουνά  κατά τη διάρκεια του Β`Παγκοσμίου πολέμου.

Το ζήτημα της παραχώρησης της Κύπρου στην Ελλάδα το έθεσε πρώτος το Σεπτέμβριο του 1945, ο Αντιβασιλέας Δαμασκηνός με υποκίνηση του Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Νομπελίστα ποιητή Γεωργίου Σεφέρη.

Ο Συγγραφέας στο σημείο αυτό κάνει ιδιαίτερη μνεία στο μεγάλο Έλληνα ποιητή και Διπλωμάτη, ο οποίος για 26 χρόνια είχε καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη των συνομιλιών και γενικότερα στην πορεία της Κυπριακού ζητήματος και προέβλεψε ότι η Δικτατορία θα κατέληγε σε Εθνική τραγωδία.

Μετά την συνθήκη των Παρισίων βάσει της οποίας ενσωματώθηκε η Δωδεκάνησος το 1947, ακολούθησε το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15 Ιουλίου 1950 που διενεργήθηκε μεταξύ των Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου, από τον Κύπριο Ηγέτη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικά θετικό ποσοστό 97% υπέρ της Ένωσης. Στις 20 Οκτωβρίου 1950 αναδείχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ο Μακάριος ο Γ’, ο οποίος επέβαλε σκληρή ενωτική γραμμή η οποία επικράτησε και στην Αθήνα. Αυτός ήταν ο πρωτεργάτης της ιδέας για την ένοπλη αντίσταση εναντίον της Βρετανικής κατοχής (πρακτικό 7-3-1953 Αθήνα).

Η διεθνοποίηση του Κυπριακού ζητήματος πραγματοποιήθηκε στις 16/8/1954 μετά την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στη Γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε. Σύμφωνα με τον Συγγραφέα οι Βρετανοί αντέδρασαν στην ένωση εφόσον είχαν ως προτεραιότητα τη διατήρηση του στρατηγικού ελέγχου της Μέσης Ανατολής. Ο Ο.Η.Ε αποφάσισε να μη συζητηθεί προς το παρόν το κυπριακό ζήτημα, εν μέσω ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας.

Στη συνέχεια του βιβλίου ο συγγραφέας αναφέρει τα ιστορικά γεγονότα τα οποία διαδραματίστηκαν κατά την χρονική περίοδο του «Απελευθερωτικού Αγώνα» της ΕΟΚΑ, που άρχισε την 1η Απριλίου 1955 με διττό στόχο, την αποτίναξη του «βρετανικού ζυγού» και την ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Ο αγώνας διήρκεσε 4 χρόνια και έχει καταγραφεί στην νεότερη Ελληνική ιστορία ως «το έπος της ΕΟΚΑ».

Ο συγγραφέας κάνει μια σημαντική αναφορά στα γεγονότα της «πόλης», τη νύχτα της 6/7 – 9/1955, κατά την οποία ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης έζησε τις ίδιες με αυτές της Σμύρνης, φρικαλεότητες, τις λεηλασίες και τις ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις από τους Τούρκους (16 νεκροί, 32 τραυματίες, 200 βιασμοί, ανυπολόγιστες ζημιές σε καταστήματα, ιερούς ναούς).

Εκείνο το διάστημα ήρθε στο προσκήνιο «η διπλή αυτοδιάθεση» δηλαδή η διχοτόμηση από την πλευρά των Άγγλων οι οποίοι εντόπισαν τον Μακάριο (Σεϋχέλες).

Ωστόσο το 1958 η Ελληνική πλευρά έκανε λόγο για ανεξαρτησία, άποψη με την οποία ευθυγγραμίστηκε και ο Μακάριος μετά την επιστροφή του από την εξορία.

Το Δεκέμβριο του 1958, υπήρξε διάσταση απόψεων ανάμεσα στον πρεσβευτή Γιώργο Σεφέρη και τον Υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ, με αφορμή το προσχέδιο συμφωνίας για επίλυση του Κυπριακού (Αβέρωφ – Ζορλού). Αναφερόμενος σ’αυτά τα γεγονότα ο Συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης δικαιώθηκε διότι προέβλεψε τον διαμελισμό της Κύπρου.

Στις 11/2/1959 υπογράφτηκε η συμφωνία της Ζυρίχης (Καραμανλής – Μεντερές) και οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου (από ΥΠΕΞ Ελλάδος – Τουρκίας – Βρετανίας – Μακάριος – Κιουτσούκ).
 Στο μεταξύ στις 09/03/1959 έληξε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ από τον αρχηγό Γεώργιο Γρίβα.

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στη συνέχεια ο συγγραφέας πραγματεύεται την ίδρυση του νέου κράτους που άρχισε τη λειτουργία του, στις 16 Αυγούστου 1960 με πρώτο Πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και Αντιπρόεδρο τον Δρ. Φαζίλ Κιουτσούκ. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι στην Κύπρο προσφέρθηκε μια ιδιότυπη ανεξαρτησία ένα προβληματικό κατασκεύασμα από πολιτική, νομική και θεσμική άποψη, το οποίο η Τουρκία θα μπορούσε να το διχοτομήσει εφόσον το αντιμετώπιζε ως ευάλωτο κράτος.

Ακολούθως παραθέτει τα ιστορικά γεγονότα: α) την πρόθεση του Μακάριου να ζητήσει αναθεώρηση του Συντάγματος, β) το σχέδιο των Τουρκοκυπρίων για τον πλήρη διαχωρισμό από το επίσημο κράτος, γ) τις «13 προτάσεις του Μακάριου» προς τις εγγυήτριες δυνάμεις οι οποίες απορρίφθηκαν τόσο από την Αθήνα όσο και από την Άγκυρα με σφοδρότητα, δ) τη δημιουργία Τουρκοκυπριακών θυλάκων εντός των οποίων ήταν αδύνατη η πρόσβαση των Ελλήνων, ε) την απόφαση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου περί ειρηνευτικής διευθέτησης της κρίσης (63 – 63), στ) την κατάληψη στρατηγικών σημείων από των (ΤΟΥΡΔΥΚ), ζ) την άρνηση της Ελληνικής Κυβέρνησης να προσφέρει βοήθεια σε επιτακτικό αίτημα του Μακάριου.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Στις 30 Νοέμβρη 1963 ο Μακάριος καταγγέλει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Ακολουθεί όμως η συμφωνία εκεχειρίας σύμφωνα με την οποία η Λευκωσία και όλες οι πόλεις διχοτομούνται σε ελληνικό και τούρκικο τομέα. Ουσιαστικά δημιουργείται η «πράσινη γραμμή», η οποία χώριζε τις περιοχές των Τουρκοκυπρίων από το νόμιμο κράτος. Όπως υποστηρίζει ορθά ο Στρατηγός Δελλής «η πρώτη πράξη της διχοτόμησης έχει συντελεστεί».

Στη συνέχεια τον Αύγουστο του 1964 προωθούνται δυο σχέδια από τον Αμερικανό διαπραγματευτή Άτσεσον στα οποία η Κυπριακή κυβέρνηση εναντιώθηκε, ενώ η Ελληνική έβλεπε με θετικό βλέμμα το δεύτερο σχέδιο (εκμίσθωση 50 ετών τη βάση της Καρπασίας).

Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας με ευθυκρισία και θάρρος διατυπώνει την άποψη ότι η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου ενήργησε σοφά, προβάλλοντας το Εθνικό συμφέρον, χάραξε στρατηγική  αντιμετώπισης του Κυπριακού. Στο πλαίσιο αυτό αφενός επανδρώθηκε η ΕΛΔΥΚ με δύναμη και αφετέρου μεταφέρθηκε «μυστικά» η «Μεραρχία Μ» στην Κύπρο, με διττό στόχο α) την ενίσχυση της αμυντικής διχοτόμησης της Κύπρου, β) την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας.

Αναφερόμενος στις κινήσεις της Κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, ο Στρατηγός Δελλής υποστηρίζει ότι:«για πρώτη και μοναδική φορά εφαρμόστηκε υψηλή στρατηγική αποτροπής στο Κυπριακό» και συνεχίζει: «ατυχώς» για τον Ελληνισμό έπεσε η Κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου από το γνωστό Ιουλιανό Πραξικόπημα του 1965 και μαζί της η υψηλή στρατηγική αποτροπής στο Κυπριακό».

Στις 04/03/1964 το Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ αναγνώρισε ως νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου την Κυπριακή Κυβέρνηση. Παραταύτα η Τουρκία στις 7-9/3/1964 προκάλεσε αιματοχυσίες στην Πάφο.

Στις 22/4/1964 δημιουργείται η εθνική φρουρά, ενώ η Τουρκία ανακοινώνει πως η πράσινη γραμμή συνιστά σύνορό της.
Παρά τις προσπάθειες του Μακαρίου δεν κατέστη δυνατόν στις 28/4/1964 να εκδιωχθεί η ΤΟΥΡΔΥΚ από στρατηγική σημασίας υψώματα.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ  ΤΗΛΗΡΙΑΣ

Τον Αύγουστο του 1964 οι Τουρκοκύπριοι δημιούργησαν σοβαρά επεισόδια στην περιοχή της Τηληρίας με στόχο όπως γράφει ο Συγγραφέας να δημιουργήσουν οι Τούρκοι βάσεις ανεφοδιασμού. Μέσα σ’αυτό το κλίμα η Κυπριακή Κυβέρνηση αποφάσισε τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων, γεγονός το οποίο προκάλεσε την οργή της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Από αντικειμενική άποψη η αντίδραση της Εθνοφρουράς ήταν ασχεδίαστη, σπασμωδική και ανοργάνωτη, η οποία επήλθε ως αποτέλεσμα μιας άτυχης επιθετικής πρωτοβουλίας Διοικητικού μιας μονάδας (Ντερτιλή πρωτοπαλίκαρου της Χούντας).

Η εξαήμερη επιχείρηση της Τυλληρίας είχε πολύ μικρή επιτυχία, λαμβανομένου υπόψη ότι εξαιτίας των αεροπορικών επιδρομών της τουρκικής Αεροπορίας έχασαν τη ζωή τους (55) κυρίως άμαχοι και (125) τραυματίστηκαν σοβαρά.

Την άνοιξη του 1965 σημειώνεται σημαντική αλλαγή για το Κυπριακό ζήτημα. Η Ελληνική Κυβέρνηση μεταβάλλει την πολιτική, εφόσον αντιλήφθηκε ότι η Ένωση δεν είναι εφικτή και προχωρά σε μυστικές συνομιλίες με την Τούρκικη πλευρά. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Μακαρίου, ο οποίος προετοίμαζε μυστικά ενδοκυπριακές συνομιλίες με απώτερο στόχο την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο μεταξύ τον Ιούλιο του 1965 σημειώνεται το Ιουλιανό Πραξικόπημα που δυστυχώς οδήγησε σε πτώση την Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.

Τον Μάιο του 1966 ο διάλογος συνεχίστηκε, αλλά οι συνομιλίες διακόπηκαν εξαιτίας της ανώμαλης πολιτικής κατάληξης που οδήγησε στην επιβολή της επτάχρονης Δικτατορίας της 21 Απριλίου 1967. Οι πραξικοπιματίες ακολουθούν την ίδια πολιτική του διαλόγου για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ωστόσο την 7/9/1967 η συνάντηση κατέληξε σε αποτυχία με δεδομένη την αρνητική στάση της Τουρκίας για ένωση. Το χειρότερο όμως ήταν όπως σημειώνει ο στρατηγός, οι Τούρκοι αντελήφθησαν τη «γύμνια και τη αδεξιότητα της δικτατορίας».

ΠΕΡΙΟΔΟΣ  1965 – 67
Μετά την απόρριψη του σχεδίου Άτσεσον και την κρίση του 1964, αναδείχθηκε η ηγετική προσωπικότητα του Μακάριου ο οποίος διεθνοποίησε το Κυπριακό. Ο Στρατηγός αποδίδει τα εύσημα στον Κύπριο ηγέτη, όπως και σε κάθε άλλη ηγετική μορφή που κινείτο στην κατεύθυνση της υποστήριξης των συμφερόντων της Μεγαλονήσου.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΦΙΝΟΥ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Το Νοέμβριο του 1967 οι Τουρκοκύπριοι απέκλεισαν τον οδικό άξονα στον κόμβο Κοφίνου με συνέπεια από τις επιθέσεις της Εθνοφρουράς να προκληθούν απώλειες άμαχου πληθυσμού ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους.

Ο Στρατηγός Δελλής περιγράφοντας αυτά τα γεγονότα αφενός ασκεί κριτική στους χειρισμούς της Εθνοφρουράς και παρατηρεί ότι θα έπρεπε η Κυπριακή Αστυνομία να πραγματοποιήσει επιχείρηση και αφετέρου εκφράζει συμπόνια και υψηλά συναισθήματα ανθρωπιάς και φιλαλληλίας προς τα αθώα θύματα.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας συνοψίζει τέσσερα κομβικά σημεία τα οποία δημιούργησαν τις αρνητικές προυποθέσεις προκειμένου να αποδυναμωθεί η Αμυντική Δύναμη της Κύπρου και να επέλθουν τα θλιβερά και τραγικά γεγονότα του 1974 :
α) Η πρώτη πράξη ήταν η καταγγελία του Συντάγματος από πλευράς Μακαρίου με καθοδήγηση των Βρετανών.

β) Η δεύτερη πράξη ήταν τα αιματηρά γεγονότα 1963-1964 και ο De Facto διαχωρισμός των δυο κοινοτήτων με μεσολάβηση των Βρετανών.

γ) Η τρίτη πράξη ήταν τα επεισόδια Κοκκίνων - Μανσούρας στην Τη     ληρία, το σχέδιο Άτσεσον και

Δ) Η τέταρτη πράξη συναπαρτίζεται από το πραξικόπημα της 21 Απριλίου 1967, την κατάλυση της ελληνικής Δημοκρατίας, τα γεγονότα Κοφίνου – Αγίων Θεοδώρων και τέλος την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας.

Ο Στρατηγός σημειώνει με ιδιαίτερη έμφαση και αγανάκτηση ότι : «Διαπράχτηκε μέγα έγκλημα κατά της Κύπρου και το Έθνους, από το στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο δέχτηκε τον Δεκέμβριο του 1967 να αποσύρει την Μεραρχία Μ, από τη Μεγαλόνησο.

Η Ελλάδα απομονώθηκε εφόσον απουσίαζε ένα υπεύθυνο πολιτικοστρατιωτικό όργανο χειρισμού και μεθόδευσης του Κυπριακού. Οι Τουρκοκύπριοι με τις οδηγίες της Τουρκίας εκμεταλλευτήκαν την ήττα της Ελλάδας και στις 28/12/1967 ίδρυσαν την «Προσωρινή Διοίκηση Τουρκοκυπρίων. Οι πραξικοπηματίες κινούνται στη δημιουργία Εθνικού Μετώπου και αργότερα στάλθηκε ο Στρατηγός Γρίβας να οργανώσει επιχείρηση ανατροπής του Μακαρίου, ιδρύοντας την ΕΟΚΑ Β, οι ενέργειες αυτές δεν βρήκαν απήχηση στον Κυπριακό λαό, ενώ ενίσχυσαν τη θέση του Μακαρίου.

Ακολούθως ο Συγγραφέας πριν συνεχίσει την περιγραφή των γεγονότων που αφορούν στο πραξικόπημα της ανατροπής του Μακαρίου, παραθέτει, σημαντικά στοιχεία τα οποία αφορούν στην υπόσταση του ως Αξιωματικού και τα οποία αποδεικνύουν ότι υπήρξε αξιωματικός αφοσιωμένος στο καθήκον και παρά τα κατασκευασμένα στοιχεία, εναντιώθηκε στο δικτακτορικό καθεστώς, γεγονός το οποίο προκύπτει από τις υποβαθμισμένες Διοικητικές θέσεις που έλαβε και την εξοντωτική έκθεση ικανότητας που συντάχθηκε από τον διαβόητο Ντερτιλή.

Μετά την πτώση του Δικτάτορα Παπαδοπούλου , ο Ιωαννίδης, ο Γκιζίκης, ο Ανδρουτσόπουλος και ο Μπονάνος, τον Απρίλιο του 1974 αποφάσισαν να ανατρέψουν τον Μακάριο. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στους Ιωανίδη και Μπονάνο που επιταχύνθηκε μετά την επιστολή Μακαρίου (2/7/1974) στην οποία ο Κύπριος  Ηγέτης δήλωνε : «εψηλάφησα εκτεινόμενην αόρατως εξ Αθηνών χείρα, αναζητούσαν προς αφανισμόν την ύπαρξήν μου».

Στη συνέχεια ο Στρατηγός έχοντας εντρυφύσει με ενδελέχεια και επιστημονικό ερευνητικό πνεύμα, παραθέτει στοιχεία από το βιβλίο του Στρατηγού Μπήτου, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει:« Ο Στρατηγός Μπονάνος αρχηγός Ε.Δ από την ύπατη θέση έθαψε την Κύπρο με μια ανεύθυνη και εγκληματική πράξη και προδοτική παράλειψη. Αυτός σχεδίασε και διέταξε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και παρέλειψε να βοηθήσει τους μαχόμενους στην Κύπρο στρατιωτικούς κατά την πρώτη φάση της τουρκικής επίθεσης.»

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Με απερίγραπτη οργή και αγανάκτηση ο Στρατηγός Δελλής αναφέρεται στο πραξικόπημα της Κύπρου, το οποίο χαρακτηρίζει «ως τη μελανότερη σελίδα του Κυπριακού», διότι εδράζετο: «σε κίνητρα ποταπά, ανόητους σκοπούς και ολέθρια αποτελέσματα». Ήταν ουσιαστικά μια προδοτική, ανεύθυνη, εγκληματική και άφρων ενέργεια. Έχοντας μελετήσει στοιχεία από την εξεταστική επιτροπή αποφαίνεται ευθέως και ευθαρσώς ότι οι εμπνευστές του πραξικοπήματος ήταν οι Ιωαννίδης – Γκιζίκης - Μπονάνος και Ανδρουτσόπουλος.

Εκτελεστής του πραξικοπήματος ήταν ο Ταξίαρχος Μ. Γεωργίτσης με βοηθό του, τον Συνταγματάρχη Κ. Κομπόκη ο οποίος επιτέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο το πρωί της 15ης Ιουλίου 1974.

Στο πλαίσιο αυτό παραθέτει την επιστολή τον Κωνσταντίνου Καραμανλή προς την εξεταστική επιτροπή της Βουλής και την ομιλία του Προέδρου Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την 19η Ιουλίου 1974.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Μετά την παράθεση στοιχείων – δηλώσεων Τούρκων πολιτικών ηγετών, αποδεικνύει ο Στρατηγός Δελλής την επεκτατική πολιτική και τις βλέψεις των Τούρκων προς την Κύπρο και τα Ελληνικά νησιά. Η διορατικότητα του στρατηγού επιβεβαιώνεται και αποδεικνύεται περίτρανα από τις δηλώσεις των σημερινών πολιτικών (ERDOGAN κ.α), οι οποίες κινούνται στο ίδιο πνεύμα : αμφισβήτηση Διεθνών συμβάσεων, συμφωνιών, συνόρων, εθνικής υπόστασης και επεκτατικών βλέψεων.

Η εισβολή, διχοτόμηση και παράνομη κατοχή είχε μεθοδευμένα σχεδιαστεί και αποφασιστεί δεκαετίες πριν από το 1974 από τους Τούρκους.
Το προδοτικό πραξικόπημα ήταν η αφορμή για να υλοποιήσουν οι Τούρκοι το σχέδιο εισβολής και κατοχής της Κύπρου.

Επίθεση – Απόβαση

1η φάση Αττίλας 1
Την 06.00 ώρα της 20ης Ιουλίου εκδηλώθηκε η ιταμή και απρόκλητη επίθεση από δύο τουρκικά αεροσκάφη και επαναλήφθηκε την 08.00 ώρα. Για την επίθεση ενημερώθηκε ο συγγραφέας και οι άλλοι Αξιωματικοί από τον Διευθυντή της ΕΛΔΥΚ (Νικολαϊδη) μια ώρα πριν την επίθεση.
Ο Στρατηγός Δελλής παραθέτοντας και ορθοτομώντας τα βιώμενα ιστορικά γεγονότα, υποστηρίζει ότι η μονομερής και απρόκλητη κήρυξη πολέμου ήταν εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου.

Εντύπωση προκαλεί η στάση του Δ/τη της ΕΛΔΥΚ ο οποίος περιφερόμενος με το όπλο στο χέρι απαγόρευε στους μαχητές της ΕΛΔΥΚ να ανοίξουν πυρ εναντίων των Τουρκικών αεροσκαφών, παρά τις ανθρώπινες απώλειες και τις καταστροφές που είχαν σημειωθεί στο χώρο του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ.

Τις απογευματινές και νυχτερινές ώρες εκδηλώθηκε από πλευράς ΕΛΔΥΚ επίθεση προς Κιόνελι η οποία στέφθηκε με αποτυχία.  Απώλειες της 1ης ημέρας (20ης Ιουλίου): 8 νεκροί, 11 αγνοούμενοι και πολλοί τραυματίες.

Ταυτόχρονα με τα τραγικά γεγονότα που βίωσε ο Στρατηγός περιγράφει και την «Οδύσσεια» του αρματαγωγού «Λέσβος», επί του οποίου επέβαιναν (450) οπλίτες που είχαν προηγουμένως αποχωρήσει από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, με στόχο να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Στις 09.30 της 20ης Ιουλίου δόθηκε εντολή στον Κυβερνήτη Ελευθέριο Χανδρηνό  (εκ Κέρκυρας), από ΓΕΣ να προσεγγίσει το λιμάνι της Πάφου και να αποβιβάσει εκ νέου τους οπλίτες, ώστε να επιστρέψουν στην ΕΛΔΥΚ. Πράγματι το αρματαγωγό «Λέσβος» την 14η ώρα της 20ης Ιουλίου αποβίβασε στο λιμάνι της Πάφου τους οπλίτες, εν μέσω μάχης και πυρών από την Τούρκικη αεροπορία.

Η εντολή του ΓΕΣ για την  επιστροφή και αποβίβαση των οπλιτών χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα ως επιχείρηση αυτοκτονίας. Παραταύτα οι οπλίτες της ΕΛΔΥΚ και ο Δ/ντης της Αντ/ρχης Σταυρόπουλος Παναγιώτης, πριν την αποβίβαση στο λιμάνι της Πάφου, ενεργοποίησαν τα πυροβόλα του αρματαγωγού και εκτέλεσαν επιτυχείς βολές.

Στη συνέχεια οι οπλίτες έφτασαν την 06.00 ώραν της 21ης Ιουλίου στη δυτική πλευρά του Αεροδρομίου Λευκωσίας και από εκεί στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, εφόσον τους πρόσφεραν προφύλαξη «οι πτυχώσεις του αναπεπταμένου εδάφους». (Παρά την ιστορική τραγικότητα των στιγμών, ο Στρατηγός βρίσκει τη δύναμη να εκφράσει την ποιητική του πλευρά.)

Λίγο πριν αποπλεύσει το αρματαγωγό «Λέσβος», πρόσφερε εξαιρετική βοήθεια στην υποστήριξη των δυνάμεων για την εκκαθάριση του Τουρκοκυπριακού Θύλακα «Μούταλος». Αυτός ο συνδυασμός των ελληνικών δυνάμεων είχε ως αποτέλεσμα να παραδοθεί ένα τεράστιο πλήθος τούρκων στρατιωτικών. Το καταιγιστικό πυρ του αρματαγωγού εκλήφθηκε από πλευράς Τούρκων ως «απόβαση Ελλήνων στην Πάφο».

Αυτή ήταν πολύ σημαντική στιγμή διότι για πρώτη φορά οι Τούρκοι ανησύχησαν αφενός και αφετέρου, καταδεικνύει ότι αν υπήρχε συντονισμός δυνάμεων (υποβρύχια – πλοία – δυνάμεις ξηράς) θα είχε άλλη τροπή η ιστορική πραγματικότητα.

Η λανθασμένη εκτίμηση των Τούρκων οδήγησε σε αεροπορική επιδρομή στο λιμάνι της Πάφου με στόχο δήθεν τα «ελληνικά πλοία», ενώ στην πραγματικότητα οι Τούρκοι βύθισαν ένα δικό τους πλοίο, το οποίο εξέλαβαν ως Ελληνικό και προκάλεσαν ζημιές στα άλλα δυο πλοία τους και όπως είπαν: «χτύπησαν ελληνικά πλοία που είχαν τούρκικες σημαίες». Το γεγονός αυτό καταδεικνύει την ανυπαρξία της συνεργασίας των τουρκικών δυνάμεων.

Ο Κυβερνήτης Χανδρινός εφαρμόζοντας ένα ευφυέστατο σχέδιο διαφυγής, αντί να πλεύσει δυτικά προς Ρόδο, κινήθηκε νότια προς αφρικανικές ακτές προκειμένου να αποφύγει την ακτίνα δράσης της τούρκικης αεροπορίας και όπως αποδείχθηκε το σχέδιο του ήταν απόλυτα επιτυχές.

Ο Στρατηγός βρισκόμενος στο πεδίο της μάχης αντίκρισε τους στρατιώτες του οι οποίοι επέστρεφαν από την οδύσσεια του αρματαγωγού. Με υπερηφάνεια και συγκίνηση περιγράφει τις προσπάθειες των αγαπημένων του συνεργατών, οι οποίοι σε διάστημα 2 ωρών, εφοδιάστηκαν όπλα και έμαθαν το χειρισμό τους, εκθειάζοντας έτσι το μεγαλείο του Έλληνα στρατιώτη ο οποίος επέζησε σε συνθήκες απόλυτης εγκατάλειψης και προδοσίας.

Ο σεβασμός του Στρατηγού είναι απεριόριστος προς τον απλό στρατιώτη, που εκφράζει την ελεύθερη ψυχή του Έλληνα και δείχνει την αποστροφή του στους βολεμένους καρεκλοκένταυρους.

Παράλληλα ο Στρατηγός Δελλής μνημονεύει και τους ηρωικούς άνδρες του 251 τάγματος καθώς και τον ήρωα Δ/τη του, Αντ/ρχη Κουρούπη Παύλο, οι οποίοι ανέφεραν στο ΓΕΕΦ, τις κινήσεις του τούρκικου ναυτικού, καθόσον βρισκόταν στην περιοχή της μαρτυρικής Κυρήνειας.

Ο Στρατηγός με μεγαλοψυχία και χωρίς δισταγμό χαρακτηρίζει τους συναδέλφους του «ήρωες». Το ΑΕΔ (Αρχηγείο Ένοπλων Δυνάμεων) δυστυχώς στις αναφορές των μαχητών της Κυρηνείας περί της επικείμενης τούρκικης απόβασης απάντησε:«δεν δικαιολογείται ανησυχία πρόκειται περί γυμνασίων», αυτοί ήταν οι ανευθυνουπεύθυνοι προδότες και ηθικοί αυτουργοί της θυσίας των Ελλήνων της ΕΛΔΥΚ, εφόσον οι καθησυχαστικές τους διαβεβαιώσεις, διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στις παραλείψεις που σημειώθηκαν ως προς τη διασπορά και εφαρμογή σχεδίων.

Εξίσου σημαντική είναι η αποστολή των ανδρών του Π.Ν που επέβαιναν σε δυο τορπιλάκατους Τ1 – Τ2, που κινήθηκαν από το λιμάνι της Κηρυνείας προς την Τούρκικη Νηοπομπή, προκειμένου να πλήξουν τον εχθρικό στόχο, ωστόσο μέχρι της 05.30 είχαν βυθιστεί και οι δύο.
Αν είχαν εξέλθει νωρίτερα υπήρχε η πιθανότητα τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά. Εντούτοις η πρωτοβουλία του Δ/τη Αντ/ρχου Γεωργίου Παπαγιαννάκη και των ανδρών του, ήταν αξιέπαινη διότι τίμησε τις παραδόσεις και τις αξίες του πολεμικού Ναυτικού μας. Αυτοί ήταν οι πρώτοι πεσόντες στην μαρτυρική Κύπρο.

Απόβαση ή Αποβίβαση ;

Η απόβαση – αποβίβαση των Τουρκικών δυνάμεων έγινε στην περιοχή «Πέντε Μίλι» στις 07.30 της 20ης Ιουλίου. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές παρά την ανυπαρξία ουσιαστικής ελληνοκυπριακής αντίδρασης.

Η στρατιωτική ηγεσία βρισκόταν σε άλλο κόσμο εκτός πραγματικότητας, έλαβε υπόψη της, τις αιτιάσεις του Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Josef Sisco και Henry Taska για αποφυγή εμπλοκής. Επιπροσθέτως το καθεστώς της χώρας του Ιωαννίδη έμεινε άπραγο, παρά τις πληροφορίες περί επικείμενης αποβίβασης στην Κύπρο των Τούρκων. Αυτή η αδράνεια έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να πραγματοποιήσουν την εισβολή (invation) χωρίς αβίαστη αντίσταση.

Ο Συγγραφέας σημειώνει επίσης τις καταδρομικές επιχειρήσεις των τεσσάρων Μοιρών (31,32,33,34) εναντίον της διάβασης Αγύρτας- Μπογαζίου. Από τις φοβερές συγκρούσεις και τις μάχες που δόθηκαν θυσιάστηκε ο «υιός του θρύλλου και της δόξας», ο Ταγματάρχης Κατσάνης Γεώργιος Δ/της Μοίρας Καταδρομών μαχόμενος στο ύψωμα «Πετρομούθια».

Το πρωί της επόμενης 21 Ιουλίου, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ δέχτηκε διαδοχικές επιθέσεις.
Ο Λόχος Διοικήσεως, η μονάδα στην οποία ηγείτο ο Στρατηγός Δελλής, βρισκόταν στην Ν.Δ πλευρά του Στρατοπέδου, στο ύψωμα Β’. Με κάθε λεπτομέρεια παρουσιάζει τη σύνθεση, την απόστολή και τα καθήκοντα της μονάδας του. Επίσης σε (11) πίνακες καταγράφει τα στοιχεία των ανδρών της ΕΛΔΥΚ..

Επιπροσθέτως στο πλαίσιο αυτό ο συγγραφέας παραθέτει ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο του εξιστόρισε σενάδελφος του Αξιωματικός: Την κατάρριψη του μεταγωγικού αεροσκάφους Noratlas, τη νύχτα της 21/22 Ιουλίου 1947, με τραγικό απολογισμό το θάνατο των 33 καταδρομέων της 354 (ΜΤΠ). Τις απογευματινές ώρες της 21ης Ιουλίου, 15 μεταγωγικά αεροσκάφη, ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο της Σούδας προς ενίσχυση του αγώνα στην Κύπρο, μεταφέροντας 333 καταδρομείς. Αυτή η ηρωική αποστολή θεωρήθηκε ως η πιο δύσκολη που είχαν πραγματοποιήσει οι ένοπλες δυνάμεις, εφόσον τα αεροσκάφη πετούσαν σε ύψος 200-300μ. με «σιγή ασυρμάτου», προκειμένου να αποφύγουν την αναγνώριση και τον εντοπισμό τους από τα Τουρκικά ραντάρ.

Δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε σχολαστική ενημέρωση των Κύπριων μαχητών-υπερασπιστών του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Ένας χειριστής Κύπριος, έχοντας λανθασμένη πληροφόρηση για δήθεν Τουρκικά αεροσκάφη, κατέρριψε το ένα από τα 15 αεροσκάφη με συνέπεια να βρουν τραγικό θάνατο 33 ήρωες καταδρομείς μας (πρόσφατα σε ραδιαφωνική εκπομπή Real FM, ο Γιώργος Λιάννης μίλησε με τον χειριστή για το τραγικό του λάθος του, το οποίο τον συνοδεύει σ’όλη του τη ζωή.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας λαμβάνοντας υπόψη την ηρωική αποστολή των Ελλήνων πιλότων υποστηρίζει ότι, με 2 υποβρύχια και 20-30 αεροσκάφη τα οποία εφόσον συμμετείχαν εγκαίρως και με κατάλληλο τρόπο, η τουρκική εισβολή θα κατέληγε σε αποτυχία. Την άποψή του την ενισχύει με το σχετικό άρθρο του Πτεράρχου Οικονόμου.

Στο μεταξύ οι επιδρομές από την εχθρική αεροπορία συνεχίζονται από το πρωί της 22ης Ιουλίου. Από τον ανελέητο βομβαρδισμό σκοτώθηκαν: 1 υπαξιωματικός, 6 οπλίτες και τραυματίστηκαν 27,. ενώ προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές. Οι απώλειες από την πλευρά του Λόχου Διοικήσεως της μονάδας του Στρατηγού, ήταν: 2 νεκροί δεκανείς και 5 τραυματίες.

Στις 16.00 ώρα της 22ης Ιουλίου δόθηκε εντολή για κατάπαυση του πυρός. Ωστόσο της 20.00 ώραν, της ίδιας ημέρας το Στρατόπεδο δέχτηκε εκ νέου αεροπορική επίθεση για συνολικά επτά ώρες.

Είναι άξιο μνείας η αναφορά του Στρατηγού στο υγειονομικό προσωπικό το οποίο κάτω από αντίξοες συνθήκες επιτέλεσε το καθήκον του και πέτυχε τον στόχο του, κανένας τραυματίας δεν υπέκυψε. Η αναφορά αυτή αναδεικνύει τα ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα του Στρατηγού, την ολιστική αντίληψη που είχε για τη μονάδα, το ανθρώπινο δυναμικό, αλλά ταυτόχρονα και την γενναιοψυχία και γενναιοδωρία να εκφράσει προς καθένα συνεργάτη του, ή στέλεχος της μονάδας την ευαρέσκειά του για την ηρωική τους προσπάθεια.

Η ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ

Η κατάπαυση του πυρός  την 16.00 ώρα της 22 Ιουλίου, τέθηκε σε εφαρμογή σύμφωνα με την 35η Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Παρά την ύπαρξη της συμφωνίας οι Τούρκοι, ως συνήθως, την παραβίασαν κατάφωρα σε (80) περιπτώσεις και περισσότερες, με στόχο να μεταφέρουν στην Κύπρο περισσότερες δυνάμεις και να ενισχύσουν τον θύλακα, Λευκωσίας – Κιόνελι – Αγύρτας.

Ο Στρατηγός εκτιμά ότι οι Τούρκοι επιχείρησαν αυτές τις παραβιάσεις, εφόσον ήταν σίγουροι ότι δεν θα δεχόταν πυρά από την Εθνική φρουρά, προφανώς έχοντας από κάπου διαβεβαιώσεις (ΗΠΑ – SISCO – TASKA – ELSWORTH – MURDEU).

Εκείνο το διάστημα σημειώθηκε και ένα άλλο γεγονός, της σύλληψης δύο Ελλήνων στρατιωτών, που μετέφεραν τον «άρτον», για τις ανάγκες της ΕΛΔΥΚ, και την απελευθέρωση τους μετά από πιέσεις που ασκήθηκαν από τον Στρατηγό προς δύο άνδρες του ΟΗΕ.

Τις επόμενες ημέρες 28/29 Ιουλίου οι Τούρκοι συνέχισαν τη μεταφορά δυνάμεων, απρόσκοπτα και χωρίς αντίδραση από τις δυνάμεις της Εθνοφρουράς. Οι δε συνομιλίες που λάμβαναν χώρα στη Γενεύη από 25 Ιουλίου 1974, (Μαύρος – GIANESS – JAMES CALLAGHAN ήταν «προφάσεις εν αμαρτίες» για τους Τούρκους, οι οποίοι ενίσχυσαν τη θέση τους, με στόχο να πετύχουν τη διχοτόμηση. Στις 31 Ιουλίου οι Τούρκοι προωθήθηκαν κατά 1.500 μ, χωρίς αντίδραση από Εθνοφρουρά και ΕΛΔΥΚ. Δυστυχώς και η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας δεν προέβη σε καμία ενέργεια.

Αναφερόμενος στη στάση των Τούρκων, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι Τούρκοι είχαν την υποστήριξη της Κυβέρνησης των Η.Π.Α, ενισχύει δε την άποψη του με την αναφορά στο «μήνυμα Κίσσιγκερ», και στο έγγραφο του Σόνεφελτ.

Επιπροσθέτως κάνει μνεία και στο απόρρητο έγγραφο (χάρτη) του ΥΠΕΞ ΗΠΑ, που έφερε στο φως της δημοσιότητας, ο δημοσιογράφος συγγραφέας Μιχάλης Ιγνατίου (2009 Έθνος), από το οποίο προκύπτει ότι οι Αρχές των Η.Π.Α, γνώριζαν με ακρίβεια: «σε ποιο σημείο θα σταματήσουν οι Τούρκοι εισβολείς στην Κύπρο και ότι θα μπορούσαν, αν το επιθυμούσαν, να σταματήσουν την υλοποίηση του. Δηλαδή οι Αμερικάνικες αρχές γνώριζαν μια ημέρα πριν ολοκληρωθεί το «Αττίλας 2», για τα νέα σύνορα στην Κύπρο.

Πρόσφατα (τέλος Ιανουαρίου 2017) είδαν το φως της δημοσιότητας έγγραφα του 1967 των Αμερικανικών Υπηρεσιών σύμφωνα με τα οποία οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν τη Χούντα ως μέσο για την εισβολή και διχοτόμηση της μαρτυρικής Κύπρου.

Από την άλλη πλευρά ο Στρατηγός, με αταλάντευτο θάρρος υποστηρίζει ότι, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ, δεν υλοποίησε την απόφαση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή για την αποστολή ενισχύσεων στην Κύπρο (υποβρυχίων – αεροσκαφών), διότι έδειξε ατολμία σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές για το Έθνος ή ασχολήθηκε με άλλα θέματα. Συνέπεια αυτής της παράλειψης ήταν να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους ο Κυπριακός Ελληνισμός και η ΕΛΔΥΚ.

Το καίριο ερώτημα παραμένει ακόμη ζωντανό μέχρι σήμερα και ζητάει απάντηση : «Με ποια επιχειρήματα ο Αβέρωφ έπεισε τον Καραμανλή και τον Ράλλη να μη δράσει στον Αττίλα 2, το Ναυτικό και η Αεροπορία μας;».

2η ΦΑΣΗ : ΑΤΤΙΛΑΣ  2

Από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου είναι η περιγραφή της Β` φάσης του Αττίλα 2. Ο Στρατηγός Δελλής φέρνει στο φως τη βιωμένη εμπειρία του, ως Ταγματάρχης Δ/της του Λόχου Διοικήσεως. Με συγκίνηση, Εθνική περηφάνια, αγωνιστικό πνεύμα καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια ορθοτομώντας τον ιστορικό – εθνικό χρόνο. Οι στιγμές είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες.

Όπως αναφέρει ο Νομπελίστας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης : «Η ζωή είναι στιγμές, στιγμές για πόνο, χαρά, στιγμές για αγώνα, για λύπη, να σκέφτεστε ότι και οι πιο δύσκολες στιγμές επειδή είναι στιγμές θα περάσουν….». Σημειώνει ο συγγραφέας με απόλυτη ακρίβεια θέσεις, οργάνωση, διάταξη μονάδων, μέσα προσωπικό, σχέσεις και συνεργασία δυνάμεων, τακτικές επίθεσης και άμυνας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η περιγραφή των ιστορικών – εθνικών στιγμών ίσως είναι η ψυχή όλου του βιβλίου, εφόσον ο Στρατηγός ξεδιπλώνει όλη την αγάπη του και τις ιδιαίτερες ικανότητες που είχε στο πεδίο της μάχης, στο ύψιστο για την πατρίδα καθήκον. Παρά το γεγονός ότι διοικούσε μια Μονάδα, η οποία επιφορτιζόταν διάφορες υπηρεσίες, εντούτοις η Μονάδα της Λόχου Διοικήσεως ανέλαβε «αποστολή Μάχης», και την έφερε επιτυχώς εις πέρας, γεγονός το οποίο έχει καταγραφεί ως μοναδικό στη νεότερη ιστορία μας.

 Οι εισβολείς πραγματοποίησαν την πρώτη αεροπορική επιδρομή των 05.00 ώρας της 14 Αυγούστου 1974, σε βάρος του Στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ, που κράτησε μέχρι των 10.30 πρωινή.
Ταυτόχρονα ξεκίνησε η πρώτη τουρκική επίθεση με πεζικό και άρματα, όμως η σθεναρή αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων θρυμμάτισε την εχθρική επίθεση και οι Τούρκικες δυνάμεις υποχώρησαν.

Στις 11.20 ώρα της ίδιας ημέρας οι εισβολείς επιχείρησαν δεύτερη επίθεση, κατά της τοποθεσίας του Λόχου Διοικήσεως. Οι Τούρκοι έπαθαν κυριολεκτικά πανωλεθρία εγκαταλείποντας νεκρούς και τραυματίες στο πεδίο της μάχης. Στόχος των εισβολέων ήταν η διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας και η προέλασή τους προς Νοτιοδυτικά της Λευκωσίας (Στροβόλο – Αθαλάσσας) με επακόλουθο την κατάληψη ολόκληρης της Λευκωσίας.
Την πρώτη ημέρα η ΕΛΔΥΚ είχε απώλειες : 2 οπλίτες νεκρούς από το Λόχο Διοικήσεως και 1 Αξιωματικό και 6 Οπλίτες τραυματίες από τα άλλα τμήματα.

Aκήρυχτη   Εκεχειρία
Την επόμενη ημέρα 15 Αυγούστου οι Τούρκοι άρχισαν τα πυρά εκ νέου, όμως με στοχευμένη καθοδήγηση του Στρατηγού Δελλή, εξουδετερώθηκε ο εχθρικός στόχος. Στη συνέχεια ακολουθεί ένα ιστορικό γεγονός το οποίο εξυψώνει την ηθική υπόσταση του Στρατηγού Δελλή και τον κατατάσσει σε επίπεδο των Ελλήνων Στρατηλατών.

Προϊούσης της ημέρας και μέσα στην ένταση του θανάτου, όπου κάθε στιγμή είναι αιώνας, γιατί είναι μοναδική, οι Έλληνες μαχητές της ΕΛΔΥΚ αντελήφθησαν ότι 4 τούρκικα άρματα κινήθηκαν προς το μέρος τους και πίσω απ’ αυτά, οι Τούρκοι περισυνέλλεγαν τους νεκρούς τους, τους τραυματίες τον οπλισμό και τις εξαρτήσεις.

Ο Στρατηγός Δελλής δείχνοντας μεγαλοψυχία, ανυπέρβλητο ηθικό ανάστημα, πρότεινε να μην αρχίσουν πυρ, προκειμένου να αφήσουν τους Τούρκους να πάρουν τους νεκρούς τους στο πλαίσιο ακήρυχτης εκεχειρίας. Ως απόγονος ένδοξων Αρχαίων Ελλήνων έδειξε το πρόσωπό της ηθικής του Πολιτισμού που εδράζεται στις αρχές της Ολυμπιακής εκεχειρίας αλλά και χριστιανικής έννοιας του «πλησίον».

( Αντίθετα ο Στρατηγός των Αθηναίων, Θηραμένης μετά τη Ναυμαχία των Αργινουσών δεν κατόρθωσε να περισυλλέξει τους νεκρούς ναύτες 406π.Χ. )
Στη συνέχεια τη δεύτερη μέρα συνεχίστηκαν οι βομβαρδισμοί και τελικά οι απώλειες της 15ης Αυγούστου ήταν: 1 οπλίτης νεκρός και 7 τραυματίες.
Η 16η Αυγούστου 1974 χαρακτηρίστηκε ως η πιο σφοδρή από πλευράς εχθρικών επιθέσεων και απωλειών.

Οι ρoυκέτες και οι βόμβες « Ναπάλμ», μετέτρεψαν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και την περιοχή σε «κόλαση». Ωστόσο η διορατικότητα του Στρατηγού και η αυταπάρνηση του Αντ/ρχου Κόκα κατεύθυναν τα τούρκικα αεροσκάφη, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να χτυπήσουν δικές τους θέσεις με αποτέλεσμα να έχουν τεράστιες απώλειες οι Τούρκοι. Οι συνθήκες πολέμου ήταν ακραία τραγικές. Ο θάνατος έκανε υπερπτήσεις πάνω από τα κεφάλια τους.

Ο Στρατηγός Δελλής βρέθηκε σε όρυγμα όταν εχθρικό άρμα βρέθηκε από πάνω του. Όμως η δίψα για αντίσταση και ο πόθος για τη νίκη οδήγησε τους Έλληνες μαχητές σε πράξεις εφάμιλλες των ηρώων των Θερμοπυλών του Αθανασίου Διάκου και των ηρώων στο Μανάκι. Ο Λοχαγός Σταυριανάκος στην προσπάθειά του να σκοτώσει τον οδηγό εχθρικού άρματος δέχτηκε ριπή πυροβόλου κι έπεσε νεκρός.

Αυτή την ημέρα των μαχών σημειώθηκαν και άλλα γεγονότα όπως η διάσωση του τραυματία γιατρού Ανθυπολογαγού Κίτρου, από την πίστη και την ψυχική δύναμη του Στρατηγού Δελλή και την αυτοθυσία του οδηγού Θωμά, κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες.

Στη συνέχεια ο Στρατηγός Δελλής είχε την διορατικότητα, αφού πολέμησαν αβοήθητοι, ανυποστήρικτοι και χωρίς καμία ενίσχυση να προτείνει «απαγγίστρωση και σύμπτυξη εν ημέρα», με στόχο να διασωθεί από βέβαιη σφαγή το σύνολο του προσωπικού.

Οι απώλειες των Λόχων της ΕΛΔΥΚ, που υπερασπίζονται το στρατόπεδο τους και το ύψωμα Β, κατά τις σφοδρές μάχες της 2ης φάσης του Αττίλα 2, ήταν συγκλονιστικά τραγικές, η θυσία των μαχητών της ΕΛΔΥΚ για να παραμείνει ελεύθερη σε ελληνικά χέρια η Λευκωσία είχε ως συνέπεια:
α) να πέσουν νεκροί (2) Αξιωματικοί, (1) από το Λόχο Διοικήσεως,
(2) Υπ/αξιωματικοί, (1) από ΛΔ, 76 οπλίτες, οι 16 από ΛΔ.

β) Τραυματίες (1) Ανθ/στης και 22 οπλίτες.

γ) Αγνοούμενοι 2 Αξιωματικοί , 1 Μόνιμος Υπ/κος, 12 οπλίτες.

Μετά την κατάπαυση του πυρός (18 Αυγούστου 1974) η EΛΔΥΚ αναδιοργανώθηκε και εγκατέστησε φύλακα στη γραμμή δυτικά του Διεθνούς Αεροδρομίου της Λευκωσίας.


Το βιβλίο «Η Αυτοθυσία της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ), μια μαρτυρία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ιστορικά βιβλία ντοκουμέντα – Μαρτυρίες της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, γραμμένο με την αδάμαστη και ασυμβίβαστη ψυχή,  το πνεύμα και τη Στρατηγική δεινότητα του Στρατηγού Σπυρίδωνα Δελλή.

Το βιβλίο αποπνέει αγάπη, σεβασμό και αφοσοίωση στην Διχοτομημένη Κύπρο προς τους ηρωικούς πεσόντες, που έχυσαν το αίμα τους και στους αγωνιστές, αλλά και οργή και αγανάκτηση για τους πρωταίτιους της Εθνικής τραγωδίας της Κύπρου.

Υποκλίνομαι με απέραντο σεβασμό στο μεγαλείο της αδάμαστης ελεύθερης ελληνικής ψυχής γιατί όπως αναφέρει ο Σολωμός στους Ελεύθερους πολιορκημένους :
«Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει».
Άπειρες ευχαριστίες προς τον Στρατηγό Δελλή Σπυρίδωνα.

ΠΗΓΗ: https://www.rodiaki.gr

Σχόλιο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη, συγγραφέα του βιβλίου «Κύπρος 1974, Η μεγάλη Προδοσία»

1. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΣ ΟΤΙ Ο κ.ΔΕΛΛΗΣ ΔΙΕΤΑΞΕ ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ. ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ ΡΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ κ.ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟ. ΕΙΧΕ ΠΕΙ - ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΙ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ κ,Λ.ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΛΟΧΑΓΟΥ ΤΟΥ 4ου ΛΟΧΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΥ κ. ΚΟΛΛΙΑ  ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΥ ΤΟΥ 2ου ΛΟΧΟΥ (ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ κ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΛΕΟΝ) ΟΤΙ ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΔΩΣΕ ΣΑΦΕΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΩΣ ΑΥΤΗ  ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ.

ΑΝ Ο κ.ΔΕΛΛΗΣ ΕΝΝΟΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡΕΒΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΕΝ ΩΡΑ ΜΑΧΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΒΗ ΣΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΘΕΣΕΩΣ. ΠΟΛΛΩ ΔΕ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ - ΔΙΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ Η ΑΜΥΝΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΠΑΣΕΙ.

ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΡΙΒΗΣ ΔΙΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΔΙΕΤΑΞΕ Ο κ.ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ 1.30 ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ 3,30 ΠΕΡΙΠΟΥ (ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ κ.ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ Γ.Ε.Σ.)

2. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΜΗΝΑΡΧΟΥ ΠΟΥ ΞΕΓΕΛΑΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΕΖΙΚΟ, ΗΤΑΝ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΚΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ ΜΙΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ. ΚΑΙ Ο κ.ΔΕΛΛΗΣ ΚΟΚΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΤΣΙ Ο ΕΚ ΡΟΔΟΥ κ.ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΡΟΒΑΙΝΩΝ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΣΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΛΑΘΟΣ.

ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΓΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ.

Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Σάς παραθέτουμε ποιο κάτω και την συνέντευξη με τον Ταξίαρχο ε.α. Παν. Σταυρουλόπουλο Υποδιοικητή ΕΛΔΥΚ 1974 ώστε να μπορέσετε να διαμορφώσετε την δική σας άποψη στα ιστορικά γεγονότα χωρίς την δική μας παρέμβαση !


          ΕΔΩ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ Ε,Α ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ

Βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν σε μια τυχαία εκσκαφή στην Κύπρο, κοντά στο παλιό στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στον Γερόλακκο, τα οστά του κρητικού στρατιώτη Μανούσου Τριανταφυλλίδη, που αγνοείτο.
Ο Μανούσος Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στις Ποταμιές του Δήμου Χερσονήσου το 1955 και ξεκίνησε τη στρατιωτική του θητεία το 1973. Ο "Μαύρος Ιούλιος" το 1974 τον βρίσκει να υπηρετεί στην ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο. Συμμετείχε στη β' φάση της εισβολής "Αττίλας 2" και υπερασπίστηκε μαζί με 300 συναδέλφους του το στρατόπεδό τους, στην επική μάχη που στιγμάτησε την Κυπριακή τραγωδία.

Κατά τη διάρκεια της διαταγής που δόθηκε στα μαχόμενα τμήματα το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου 1974 από τον στρατοπεδάρχη Αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο για σύμπτυξη των τελευταίων τμημάτων, καθώς οι Τούρκοι είχαν μπει στο τρατόπεδο, τα ίχνη του Μανούσου χάθηκαν. Μαρτυρίες βετεράνων ΕΛΔΥΚάριων πολεμιστών στο ekriti.gr, ανέφεραν ότι ο κρητικός στρατιώτης, έπεσε υπερασπιζόμενοςτο στρατόπεδο και χάθηκε μαζί με άλλους συναδέλφους του, στην προσπάθεια απαγκρίστρωσης από το σημείο.

Η οικογένειά του, όλα αυτά τα χρόνια τον θεωρούσε αγνοούμενο. Συγγενείς α' βαθμού είχαν δώσει υλικό DNA στην αρμόδια επιτροπή που διερευνά την τύχη των αγνοουμένων και πριν από λίγες μέρες, το τηλέφωνό τους χτύπησε.
Κύπριοι αξιωματούχοι ενημέρωσαν ότι σε εργασίες που έκανε συνεργείο κοντά στο πρώην στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ εντοπίστηκαν τυχαία πολλά οστά. Από την εξέταση DNA και την ταυτοποίηση προέκυψε ότι ανάμεσα στα οστά βρίσκονταν και εκείνα του Μανούσου Τριανταφυλλίδη.

Την Τετάρτη στελέχη του ελληνικού στρατού ενημέρωσαν την οικογένεια του αγνοούμενου κρητικού στρατιώτη.
Με έξοδα της Κυπριακής Δημοκρατίας συγγενείς του Μανούσου θα βρεθούν στις 23 Μαίου στη Λευκωσία όπου θα γίνει η επίσημη τελετή παράδοσης των οστών, τόσο στην οικογένεια του κρητικού, όσο και σε άλλες οικογένειες άλλων ελλήνων αγνοουμένων, από Θεσσαλονίκη και Κέρκυρα.

Θα ακολουθήσει η μεταφορά των οστών στην Αθήνα, όπου και θα γίνει η επίσημη υποδοχή τους από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και στη συνέχεια ο Μανούσος Τρινταφυλλίδης, θα επιστρέψει στη γενέτειρά του.
Σύμφωνα με πληροφορίες του ekriti.gr, θα ταφεί στο Μνημείο Ηρώων των Ποταμιών, σε ειδική εκδήλωση στην οποία αναμένεται να δώσει το παρών ο Υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος.

Γιώργος Λαμπράκης

πηγη: http://www.ekriti.gr

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗ ΛΟΧΙΑ ΝΙΚΟΥ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η αρχική φωτογραφία δείχνει τούρκικο άρμα Τ-47 να έχει καταληφθεί από Έλληνες στρατιώτες και να οδηγείται πίσω στη μάχη. Σήμερα σώζεται και εκτίθεται στο μουσείο της Εθνικής Φρουράς στη Λεμεσό. Παρόμοιες στιγμές ηρωισμού και αυτοθυσίας διηγείται ένας μαυροσκούφης της μάχης της Κύπρου κατά την τουρκική εισβολή τέτοιες ημέρες του 1974.


Ο Νίκος Αργυρόπουλος έλαβε μέρος στη Μάχη της Κύπρου το 1974, ως αρχηγός πληρώματος τεθωρακισμένου οχήματος (Marmon Herrington). Μαζί με τους Ελλαδίτες και Κύπριους συμπολεμιστές του πολέμησε και νίκησε τους Τούρκους εισβολείς. Προδόθηκε όμως από το δόγμα «Η Κύπρος κείται μακράν».

               Ο Νίκος Αργυρόπουλος ως έφεδρος λοχίας στην Κύπρο, πριν από τον πόλεμο

.

 

Πότε εκδηλώθηκε η τουρκική επίθεση;

 Στις 5 π.μ. του Σαββάτου 20 Ιουλίου τουρκικά αεροπλάνα πέρασαν πάνω από τα κεφάλια μας και προσέβαλαν το στρατόπεδο πυροβολικού της Αθαλάσσας. Με το που πέρασαν τα εχθρικά αεροπλάνα αναρωτήθηκα «έχουμε εμείς στρατιωτικά αεροπλάνα στην Κύπρο;». Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου και έσκασαν οι δύο πρώτες ρουκέτες. Αμέσως έλαβα τη διαταγή να επανδρώσω ένα Marmon Herrington.
Ο πυροβολητής μου ήταν ο Ανδρέας Μιχαήλ και οδηγός ο Κυριάκος Πελεκάνος. Ο δεύτερος ήταν επίστρατος, άρτι απολυθείς, ο οποίος παρουσιάστηκε αμέσως για να αναλάβει καθήκοντα. Πολύ γρήγορα συγκεντρώθηκαν αυτοβούλως επίστρατοι αναζητώντας όπλα για να πολεμήσουν.

Που μεταβήκατε μετά την αναχώρηση σας από το στρατόπεδο; 

Πήγαμε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Εκεί μοιραστήκαμε. Ήμασταν 40 άρματα, που να πρωτοπάμε; Στόχος ήταν να αμυνθούμε της Λευκωσίας, να υπερασπιστούμε το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και το αεροδρόμιο, επίσης να επιτεθούμε στον τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι. Φθάσαμε στον θύλακα πέντε άρματα.

Φτάσατε και τα πέντε άρματα στο Κιόνελι ή είχατε απώλειες από την εχθρική αεροπορία; 

Φθάσαμε αλλά δεν πετύχαμε τον ΑΝΣΚ (Αντικειμενικό Σκοπό). Η τουρκική αεροπορία η οποία δρούσε ανενόχλητη μας άλλαξε τα φώτα. Μας ανάγκασε να αλλάξουμε πορεία. Πέρα από τα πυρά των όλμων που έπεφταν βροχή διαπιστώσαμε ότι δεχόμασταν και πυρά πυροβολικού.
Μέχρι τότε δεν είχαμε καμία πληροφορία ότι οι οχυρωμένοι στο Κιόνελι διέθεταν πυροβόλα.

Συγχρόνως, πέρα από τα αεροσκάφη F-100 τα οποία χτυπούσαν εμάς, τουρκικά μεταγωγικά έριχναν αλεξιπτωτιστές μέσα στο θύλακα. Στο Κιόνελι βρεθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη.
Μπροστά από το χωριό υπήρχε ένα ρέμα το οποίο  οι Τούρκοι είχαν διαμορφώσει έτσι ώστε να μην είναι εύκολα προσβάσιμο από τεθωρακισμένα, πόσο μάλλον από τα υποτιθέμενα δικά μας τεθωρακισμένα. Διαπιστώσαμε επίσης ότι είχαν πολύ καλά οχυρωματικά έργα
. Είχαν κατασκευάσει τρεις σειρές πολυβολείων. Σε ένα σημείο που ήταν αναμενόμενο ότι απ’ εκεί θα επιτεθούμε.

Δεν  καταφέραμε να περάσουμε την τάφρο και εκτελέσαμε αναδίπλωση. Γυρίσαμε πίσω. Μετέβη μεν προς ενίσχυση του αεροδρομίου το οποίο δεχόταν σφοδρή αεροπορική επίθεση. Τελικά αποφασίστηκε να διατεθούν τέσσερα άρματα εκεί εν ήδη αντιαεροπορικής υποστήριξης. Οι υπόλοιποι παραμείναμε εκεί κάποιες ώρες μέχρι που ήλθε διαταγή ένας ουλαμός να μεταβεί στον Γερόλακκο όπου αναμενόταν ρίψη αλεξιπτωτιστών.... 

Οπότε φύγατε από το αεροδρόμιο για τον Γερόλακκο.

 Ναι, αναχωρήσαμε πέντε άρματα. Φθάσαμε στην περιοχή και ταχθήκαμε σε διάφορες θέσεις. Εκεί υπήρχαν και κάποια τμήματα πεζικού μεταξύ των οποίων και έφεδροι. Δεν έμαθα ποτέ ποιοι ήταν. Εγώ κατέλαβα μια θέση σε ένα ύψωμα, δίπλα σε ένα διώροφο σπίτι. Απ’ εκεί βλέπαμε προς Λευκωσία και ελέγχαμε μια μεγάλη περιοχή. Αποστολή μας ήταν να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο ρίψεως αλεξιπτωτιστών. Πέρασαν ώρες απραξίας οι οποίες μας έκαναν να χαλαρώσουμε. Κάποια στιγμή καθόμουν στον πύργο του άρματος με το ένα χέρι ακουμπισμένο στη λαβή του πολυβόλου και το άλλο στην κάσα με τα πυρομαχικά.

 Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου, πολύ χαμηλά, ένα τουρκικό μαχητικό! Ο  Τούρκος πιλότος προφανώς δεν υπολόγισε το ύψος του εδάφους και εκτέλεσε μια πολύ χαμηλή πτήση σε ένα ύψος 20-30 μέτρων. Την ώρα που είδα τον όγκο του αεροπλάνου μπροστά μου ξαφνιάστηκα. Από το ξάφνιασμα έσφιξα ενστικτωδώς τα χέρια μου. Με αυτό τον τρόπο ενεργοποίησα το πολυβόλο. Μια ριπή πήρε το αεροπλάνο στην «κοιλιά». Το αεροπλάνο είχε φύγει και εγώ πυροβολούσα ακόμη. Κάποια στιγμή γυρίζω το κεφάλι μου και το βλέπω να βγάζει καπνό.

Πρέπει να το χτύπησα κάπου καίρια. Πήρε μια στροφή και έπεσε. Το πλήρωμα μου ενθουσιάστηκε και άρχισε να φωνάζει «Λοχία το έριξες!». Το νέο μεταδόθηκε και στους άλλους στρατιώτες και έγινε χαμός. Μετά από λίγο ακούσαμε από τον ασύρματο έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν «Προ ολίγων λεπτών κατερρίφθη το όγδοον εχθρικόν αεροσκάφος εις την περιοχήν του Γερολάκκου»....

Αντιμετωπίσατε ρίψη αλεξιπτωτιστών; 

Ναι, όταν έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές σκοτείνιαζε ο ουρανός. Φαντάσου 20 αεροπλάνα από την μια πλευρά και 20 από την άλλη να ρίχνουν 50 αλεξιπτωτιστές το καθένα. Σκέψου 2000 αλεξιπτωτιστές. Το κάθε αλεξίπτωτο είναι σαν τον τρούλο μιας εκκλησίας.
 Μπορείς να φανταστείς την εικόνα 2000 τρούλων να πέφτουν από τον ουρανό; Τους πυροβολούσαμε αλλά δεν καταλαβαίναμε αν τους χτυπούσαμε. Μπορεί όντως κάποιοι να σκοτώνονταν, μπορεί κάποιοι να προσποιούνταν τους νεκρούς, αν και δεν νομίζω ότι είχαν αυτή την πολυτέλεια γιατί και αυτοί δέχονταν συνεχή πυρά.

 Έπεφταν ολοένα και πιο πολλοί. Απελπιστήκαμε! Ήταν από τις στιγμές που νοιώθαμε την αριθμητική μας μειονεξία. Κάποια στιγμή ρίξαμε εμπρηστικά βλήματα μέσα στα σπαρτά και τους ετοιμάσαμε μια πολύ «θερμή» υποδοχή. Έπεφταν μέσα και καίγονταν ζωντανοί.
Βέβαια αυτό μπορούσε να γίνει μια φορά γιατί από την στιγμή που καίγονταν τα σπαρτά δεν μπορούσες να το επαναλάβεις. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε την επόμενη φορά. Όμως και οι Τούρκοι δεν γνώριζαν τι θα κάναμε και αραίωσαν τις ρίψεις αλεξιπτωτιστών. Ίσως και να ήταν τυχαίο, δεν ξέρω. Εν τω μεταξύ, τα τουρκικά πυρά βαρέων όπλων συνεχίζονταν. Πυροβολικό, όλμοι, ότι μπορεί να βάλει το μυαλό σου....

Τι ρόλο θεωρείτε πως έπαιξαν οι Βρετανοί στην εξέλιξη των επιχειρήσεων; 

Οι Άγγλοι αναμφισβήτητα βοήθησαν τους Τούρκους. Θα σας διηγηθώ ένα χαρακτηριστικό γεγονός. Πέρασαν από τις θέσεις μας τρία Land Rover με Άγγλους οδηγούς. Σχεδόν αμέσως έφυγαν και μετέβησαν απέναντι, στις τουρκικές θέσεις.
Μετά από μια ώρα περίπου επέστρεψαν με τετραμελή πληρώματα. Σταμάτησαν πίσω από τις θέσεις μας και άρχισαν να τραβούν φωτογραφίες. Ένας απ’ αυτούς κάτι σημείωνε, προφανώς έφτιαχνε ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα των θέσεών μας. Λέω «ρε παιδιά τι κάνουν αυτοί;». Τους μιλήσαμε αγγλικά και δεν απάντησαν.

Τα χαρακτηριστικά τους μόνο Άγγλους δεν θύμιζαν. Ήταν μαυριδεροί, με γαμψές μύτες. Κάποιος Κύπριος στρατιώτης είπε κάτι στα τουρκικά και ένας από τους «Άγγλους» γέλασε. Απευθύνθηκα στους άλλους αρχηγούς των πληρωμάτων, στον Νίκο Θεοδωρόπουλο (λοχία, αρχηγό πληρώματος Marmon Herrington) και του λέω «Νικόλα, μόλις φύγουν πάμε στις εναλλακτικές θέσεις και πιο μακριά ακόμη. Ψάξε να βρεις που θα χωθείς. Μας έρχονται!» Πράγματι μετά από λίγη ώρα βομβάρδισαν τις πρότερες θέσεις μας!

 Το ηθικό των Κυπρίων μάχιμων ποιο ήταν; 

Το ηθικό αυτών που είχα στο άρμα μου ήταν σε υψηλά επίπεδα. Ο Ανδρέας Μιχαήλ , που ήλθε στο άρμα μου ως πυροβολητής, είχε υποστεί πριν από την εισβολή ένα καρδιακό επεισόδιο και νοσηλευόταν.
Με την έναρξη των επιχειρήσεων εξήλθε από το νοσοκομείο και παρουσιάστηκε στη μονάδα. Του λέω «φύγε, δεν σε χρειάζομαι». Μου απαντά «Δεν υπάρχει περίπτωση, θα έλθω μαζί σου». -«Πήγαινε σε άλλο άρμα». -«Δεν έχω που να πάω».

 Αρπάζει έναν νέο στρατιώτη από το πλήρωμα μου και του φωνάζει «κατέβα στραβάδι». Δεν μπορούσα να τον εμποδίσω. Κάποια στιγμή μου είπε: «Κοίταξε λοχία όπου πας εσύ εμείς θα είμαστε ένα μέτρο μπροστά». «Έλα ρε», απαντώ, «όπου είναι να πάμε θα πάμε όλοι μαζί». Τότε μου λέει ο Κυριάκος Πελεκάνος, οδηγός του άρματος:  «Άκουσε να δεις. Πρώτα θα κλάψουν οι μάνες μας και μετά η δική σου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μαυροφορέσει η μάνα σου αν πρώτα δεν μαυροφορέσουν οι δικές μας». Πραγματικά τα λόγια αυτά με έχουν χαρακώσει....

Πότε αποσυρθήκατε από τις μάχες;

 Στα τέλη Αυγούστου αποσυρθήκαμε στον Κόρνο. Μιλάμε για τα α΄ και β΄ κλιμάκια υποστήριξης των μαχίμων. Ο διοικητής ο Κορκότζελος ήταν στην Κοκιννοτριμιθιά. Οι ουλαμοί μας ήταν σκορπισμένοι σε διάφορα σημεία. Μετά πήγαμε στο στρατόπεδο της Λακατάμιας.
Εκεί ανέλαβα με δύο βοηθούς, υπό την καθοδήγηση ενός νέου αξιωματικού του ίλαρχου Θεόδωρου Κατσάρη, την ανασυγκρότηση των 21 ΕΑΝ ΚΑΙ 23 ΕΜΑ και την συγχώνευση τους. Φαντάσου εγώ ήμουν απλός λοχίας. Παράλληλα μου ανατέθηκε η διεξαγωγή έρευνας για τον καθορισμό των απωλειών της 21 ΕΑΝ.

Έτρεχα στα νοσοκομεία να μιλήσω με τους γιατρούς για τις συνθήκες τραυματισμού και για την κατάσταση των τραυματιών. Μιλούσα με τους νεκροτόμους για τις συνθήκες θανάτου των νεκρών μας. Μετά ανέλαβα να καταγράψω την εξέλιξη κάθε μάχης. Όλα αυτά καταγεγραμμένα από το χέρι μου. Όλα τα δελτία των νεκρών τα έγραψα εγώ....

Ο Νίκος Αργυρόπουλος (με τον μπερέ) μαζί με τους συμπολεμιστές του Σταύρο Φιλίππου (διακρίνεται μόνο το κεφάλι) και Μανώλη Τούλιο. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί πάνω στο τεθωρακισμένο όχημα Marmon Herrington το οποίο διοικούσε ο ίδιος. Διακρίνεται το πολυβόλο Browning 0,30 με το οποίο ο λοχίας κατέρριψε ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος F-100... 

Όλο αυτό το διάστημα θεωρούσατε ότι ο πόλεμος συνεχιζόταν; 

Δεν πιστεύατε ότι είχαμε ηττηθεί; Εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι τίποτε δεν είχε χαθεί. Ότι θα ανασυγκροτούμασταν και θα εκδηλώναμε αντεπίθεση. Πότε πληροφορηθήκατε την ήττα; Για μας δεν υπήρξε ήττα και αυτό ήταν φυσικό.

 Μέχρι την τελευταία ημέρα που συμμετείχα στις επιχειρήσεις είχα την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα νικήσουμε. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι. Αργότερα όταν αποσυρθήκαμε από το πεδίο των επιχειρήσεων και έφυγε η έξαψη της μάχης, σταδιακά μας κατέλαβε η απογοήτευση. Χάσαμε απ’ αυτούς που νικήσαμε. Όταν βλέπεις ότι τους σταματάμε, πώς μπορείς να δεχθείς ότι έχασες; Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό γεγονός.

 Μια τουρκική περίπολος πέφτει σε ναρκοπέδιο στο χωριό Πυρόϊ. Ο πρώτος στρατιώτης γίνεται κομμάτια. Οι άλλοι πάνε να τον περισυλλέξουν και σκοτώνονται όλοι. Βλέπαμε με τα κιάλια ότι ανάμεσα τους υπήρχε αξιωματικός. Δεν είχε λίγο μυαλό να τους σταματήσει; Κατά τη διάρκεια των μαχών κάναμε black humor με τους Τούρκους πυροβολητές των αρμάτων. Δεν μπορούσαν να μας πετύχουν σε απόσταση 80 μέτρων!

Με νοήματα τους κατευθύναμε τις βολές! Φυσικά αστοχούσαν και τότε ξεσπούσαμε σε γέλια. Νομίζαμε ότι ήμασταν σε πανηγύρι. Είχαμε αντικαταστήσει τα κράνη με τζόκεϊ και μπερεδάκια και φορούσαμε σορτσάκια. Τα παγούρια μας τις πρώτες μέρες ήταν γεμάτα με φραπέ και οι τσέπες μας γεμάτες τσιγάρα. Μετά τέλειωσαν κι’ αυτά. …

Όταν απομακρυνθήκαμε από τις μάχες ακουσίως ήλθε η κατάθλιψη. Αναλογιζόμασταν «τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί φύγαμε; Δεν θα γυρίσουμε να τους φάμε λάχανο;». Μας πέρασαν την ηττοπάθεια. Η συνέντευξη δόθηκε στον ιστορικό Νίκο Γιαννόπουλο Την αρχική φωτογραφία εντόπισε ο Ακης Βιδινιώτης και δείχνει τούρκικο άρμα Τ-47 που καταλήφθηκε από Έλληνες αρματιστές να οδηγείται πίσω στη μάχη....

ΠΗΓΗ:http:www.mixanitouxronou.gr

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΑΝΤΩΝΗ ΔΟΥΛΑ

«Τα πυρά μας έριξαν ένα τουρκικό αεροπλάνο στον Πενταδάχτυλο. Τότε εξαφανίστηκε ως δια μαγείας ο φόβος και η κούραση. Τα χέρια μας πήραν φωτιά». Ένας βετεράνος της Κύπρου θυμάται και δηλώνει προδομένος... 

Ο Αντώνιος Δούλας έφθασε στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου 1974. Την επομένη κιόλας ημέρα έλαβε το βάπτισμα του πυρός συμμετέχοντας στην προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής εισβολής. Πολύ σύντομα ένοιωσε εγκαταλελειμμένος και προδομένος. Συνέχισε όμως να μάχεται για την πατρίδα, την τιμή και τους συμπολεμιστές του. -Κύριε Δούλα πότε και που γεννηθήκατε; Ποιο είναι το επάγγελμά σας; -Α. Δ.: Γεννήθηκα το 1953 στο χωριό Κρυονέρι του δήμου αρχαίας Ολυμπίας.

Σε ηλικία δέκα ετών εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου στην Αθήνα, όπου και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου σε τεχνικό επαγγελματικό λύκειο. Σήμερα διατηρώ εργαστήριο αργυροχρυσοχοϊας στο κέντρο της Αθήνας. -Πότε καταταγήκατε στον Στρατό; -Τον Αύγουστο του 1973, στο Σώμα του Μηχανικού. Μετά τη βασική εκπαίδευση έλαβα την ειδικότητα του οδηγού αυτοκινήτου.

 -Πότε πήρατε μετάθεση για την Κύπρο;

 -Στα τέλη Φεβρουαρίου 1974 ενημερώθηκα για την επικείμενη μετάθεσή μου στην ΕΛΔΥΚ. Μετά το Πάσχα αναχώρησα με φύλο πορείας για τη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι. Στις 13 Ιουλίου 1974 άρχισε, με το αρματαγωγό «Λέσβος» το «ταξίδι του Οδυσσέα» για την Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού πληροφορηθήκαμε για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974). Οι συνοδοί αξιωματικοί μας καθησύχασαν και μας πληροφόρησαν ότι η αλλαγή της ΕΣΣΟ (θα αντικαθιστούσαμε την παλαιότερη σειρά οπλιτών) επρόκειτο να πραγματοποιηθεί κανονικά. Στις 19 Ιουλίου φθάσαμε στην Αμμόχωστο.

 Το ίδιο βράδυ παρουσιαστήκαμε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Σήμερα η περιοχή του στρατοπέδου κατέχεται από τους Τούρκους. Αμέσως χρεώθηκα ένα φορτηγό όχημα Μ62 ανατρεπόμενο. -Είχατε καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί σε λίγες ώρες; -Ηδη από τη στιγμή της αποβίβασης μας στην Αμμόχωστο είχα διακρίνει μια έντονη ανησυχία των αξιωματικών μας. Στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ επίσης επικρατούσε μια αναταραχή.

 Στις 21.30 περίπου ο αείμνηστος διοικητής μου λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος συγκέντρωσε όλους τους νεοφερμένους στο ύψωμα του Αγίου Γεωργίου, βορειοδυτικά του στρατοπέδου και μας έκανε μια τοπογραφική ενημέρωση. Στη συνέχεια μας υπέδειξε τα ορύγματα μας σε περίπτωση συναγερμού.
 Κατόπιν μας διέταξε να κατακλιθούμε με τα άρβυλα και τις εξαρτήσεις ώστε σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι να ήμασταν έτοιμοι. Ολοκληρώνοντας την ενημέρωση τόνισε πως αν την επομένη δεν συνέβαινε τίποτε θα ήταν η σημαντικότερη ημέρα για το έθνος. Οι ελπίδες του όμως διαψεύσθηκαν. Η τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε στις 20 Ιουλίου…...

 

-+ ςΣτις 5 π.μ. του Σαββάτου 20 Ιουλίου και πριν ακόμη τελειώσουμε το πρωινό μας ακούσαμε ήχο αεροπλάνων. Δεν δώσαμε σημασία θεωρώντας ότι επρόκειτο για αεροπλάνα της γραμμής. Δυστυχώς για εμάς ήταν τουρκικά μαχητικά. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά όταν ένα μαχητικό με κατεύθυνση από Πενταδάκτυλο προς Λευκωσία εκτέλεσε βύθιση και πραγματοποίησε άφεση μιας βόμβας κατά του στρατοπέδου. Πιθανώς στόχευε το διοικητήριο.

 Η ρίψη του όμως απέτυχε. Η έκρηξη της βόμβας σηματοδότησε το πέρασμα μου από τον ειρηνικό βίο στην εμπόλεμη κατάσταση. Ένοιωσα τον πόλεμο άμεσα. Στο μυαλό του κάθε συμπολεμιστή μου και εμού του ιδίου είναι βαθιά χαραγμένη εκείνη η στιγμή. Αμέσως συγκροτηθήκαμε, αναλάβαμε τον ατομικό μας οπλισμό, καθώς και πυρομαχικά και επανδρώσαμε τις προκαθορισμένες θέσεις. Εγώ κατ’ αρχήν έπρεπε να καλύψω το αυτοκίνητο και μαζί με τους οδηγούς να επιληφθούμε της ασφάλειας στον χώρο των καυσίμων. Η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει και το μυαλό μας είχε σταματήσει.

 Στις 11 π.μ επάνδρωσα τη θέση που μου είχε υποδείξει ο Σταυριανάκος στον Άγιο Γεώργιο. Εκεί ο ταγματάρχης (ΠΖ) Σπυρίδων Δελής από την Κέρκυρα με τοποθέτησε σε ένα πολυβόλο 0,50 in, με εντολή να αντικαθιστώ τις ταινίες των φυσιγγίων και να καλύπτω τους κάλυκες ώστε να μη γυαλίζουν και γίνει αντιληπτή η θέση μας από τα τουρκικά αεροπλάνα.
 Όλες οι θέσεις πολυβόλων έλαβαν εντολή με διασταυρούμενα πυρά, να μην επιτρέψουν την προσέγγιση των τουρκικών αεροπλάνων. -Είχατε εμπειρία χρήσης πολυβόλου; -Δεν είχα καμία τέτοια εμπειρία, εκτός από μια βολή που είχαμε εκτελέσει στο κέντρο εκπαίδευσης. Γι’ αυτό επισημαίνω στα σημερινά παιδιά να εκπαιδεύονται σε όλα τα όπλα. Έμαθα όμως το χειρισμό του στην πράξη....

-Πως κατέληξε η άνιση μάχη με τα τουρκικά αεροπλάνα; 

-Ολόκληρη την ημέρα βάλαμε εναντίον αεροπλάνων και εγώ άλλαζα συνεχώς τις ταινίες. Δεν σημειώσαμε όμως καμία επιτυχία. Τη νύχτα ο πολυβολητής, ο τεχνικός (;) και εγώ σκεφτόμασταν γι’ αυτή μας την αποτυχία και συζητούσαμε πιθανούς τρόπους προσβολής των στόχων μας. Παρατήρησα ότι οι δεσμίδες του πολυβόλου ανά επτά φυσίγγια περιείχαν ένα τροχιοδεικτικό. Ρώτησα τον πολυβολητή για τη χρησιμότητά του. «Αυτό είναι για να βλέπουμε τον στόχο τη νύχτα μου απάντησε».

 Τότε έλαβα την πρωτοβουλία και τοποθέτησα τα τροχιοδεικτικά φυσίγγια με μεγαλύτερη πυκνότητα. Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργούσαμε μια ορατή «γραμμή» βολής προς το στόχο. Πάλι όμως δεν καταφέραμε τίποτα. Τότε είπα στον πολυβολητή «Θα κρατάς σταθερό στόχο λίγο πιο μπροστά από το αεροπλάνο και θα βάλεις συνεχώς. Μια σφαίρα εάν βρει κατάλληλο σημείο και εάν είναι το τυχερό μας, το ρίξαμε!».
 Έτσι και έγινε. Τα πυρά μας προσέβαλαν ένα τουρκικό αεροπλάνο το οποίο κατέπεσε στην περιοχή του Πενταδάχτυλου. Τότε εξαφανίστηκε ως δια μαγείας ο φόβος και η κούραση. Τα χέρια μας πήραν φωτιά. Στις 14.00 περίπου της Κυριακής (21 Ιουλίου) καταρρίψαμε και δεύτερο αεροπλάνο. Περιττό να σας αναφέρω ότι δεν κοιμόμασταν καθόλου από την υπερένταση. Μάλιστα δεν ήπιαμε νερό από το μεσημέρι του Σαββάτου μέχρι την Τρίτη. Δεν ζητήσαμε καν....

Η ΕΛΔΥΚ βέβαια δεν περιορίστηκε στην άμυνα αλλά επιτέθηκε και εναντίον του κεντρικού τουρκοκυπριακού θύλακα Λευκωσίας-Κιόνελι. Το Σάββατο βράδυ (20 Ιουλίου) εκτοξεύθηκε επίθεση της ΕΛΔΥΚ στο Κιόνελι, οπισθοχωρήσαμε, εκδηλώθηκε κι άλλη το πρωί της επομένης και τρίτη τη δεύτερη ημέρα. Είχαμε και την υποστήριξη τεθωρακισμένων τροχοφόρων οχημάτων της Εθνικής Φρουράς, άχρηστων. Σκεφθείτε ότι όταν οι Τούρκοι πραγματοποίησαν τη δεύτερη εισβολή (Αττίλας ΙΙ) διέθεταν τα σύγχρονα άρματα μάχης Μ48. Ήταν σαν να τρέχαμε σε ράλι με κάρο.

 Ακόμη όμως και με αυτές τις σημαντικές ελλείψεις είχαμε στριμώξει τους Τούρκους και θα νικούσαμε, εάν δεν μεσολαβούσε η εκεχειρία. Δυστυχώς όμως την τρίτη ημέρα του Αττίλα Ι τα Ηνωμένα Έθνη, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, οι Τούρκοι, αλλά και οι Ελληνες συμφώνησαν σε εκεχειρία. Άκουσον, άκουσον ο εισβολέας να κατέχει μόνο το 4% του νησιού, να χάνει συνεχώς έδαφος και αντί να του καταφέρουμε την «χαριστική βολή» να συμφωνούμε σε εκεχειρία! Εμείς την εφαρμόσαμε κατά γράμμα.
 Ο εισβολέας όμως την παραβίαζε συστηματικά. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να ανοίξει δίοδο από Κυρήνεια, Άγιο Ιλαρίωνα, Κιόνελι, Λευκωσία. Την ίδια στιγμή εμείς υποχωρούσαμε συνεχώς, κατόπιν διαταγών. Οι Τούρκοι μέχρι την έναρξη του Αττίλα ΙΙ είχαν αποβιβάσει ανενόχλητοι χιλιάδες στρατιώτες, 150-180 άρματα μάχης, ανάλογο αριθμό τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και περισσότερα από 100 πυροβόλα.

Παράλληλα τα αεροπλάνα τους συνέχιζαν τη ρίψη βομβών ναπάλμ. Έτσι το διάστημα 14-16 Αυγούστου η ΕΛΔΥΚ ενεπλάκη σε μάχη με ιδιαίτερα άνισους όρους. Οι Τούρκοι προσέβαλαν το στρατόπεδο μας με αεροσκάφη, άρματα μάχης, πυροβόλα και όλμους. αποκτούσαμε πολλές φορές χωρίς καμία ενίσχυση από την πατρίδα. Υποχρεωθήκαμε να οπισθοχωρήσουμε αφήνοντας το στρατόπεδο στα χέρια του εχθρού. Μας πρόδωσαν και γι’ αυτή την προδοσία οι υπεύθυνοι δεν έχουν τιμωρηθεί μέχρι σήμερα....

-Γνωρίζω ότι ήσασταν αυτόπτης μάρτυρας της προσπάθειας προσγείωσης των 13 Noratlas (επιχείρηση «Νίκη»), τα οποία μετέφεραν την 35η Μοίρα Καταδρομών, στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας και της τραγικής κατάρριψης του ενός από φίλια πυρά. -Μετά την εκεχειρία της τρίτης ημέρας του πρώτου γύρου μεταφέρθηκα στο ύψωμα του χωριού Γερόλακκος το οποίο βλέπει προς το αεροδρόμιο. Το αεροπλάνο που καταρρίφθηκε, άναψε τον προβολέα του, καθώς επιχειρούσε να προσγειωθεί.
 Ίσως ο πιλότος τον άναψε για να δώσει κάποιο σύνθημα, που εμείς στην πρώτη γραμμή δεν το ξέραμε. Εκείνο που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι και το τελευταίο πιστόλι στράφηκε κατά του αεροπλάνου. Η πορεία του ήταν από Πάφο προς Λευκωσία. Έτσι φοβάμαι πολύ ότι εμείς το καταρρίψαμε. Χτυπήσαμε και άλλα δύο, αλλά ευτυχώς κατάφεραν να προσγειωθούν.

 Σημείωση: Η επιχείρηση «Νίκη» είχε ως στόχο την ενίσχυση του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Θα λάμβανε χώρα υπό συνθήκες σιγής ασυρμάτου, κατά τη διάρκεια της νύχτας, χωρίς συνοδεία μαχητικών.
Λόγω έλλειψης συνεννόησης, το αεροσκάφος «Νίκη 4» δέχτηκε φίλια αντιαεροπορικά πυρά, καθώς οι πυροβολητές θεώρησαν ότι επρόκειτο για τουρκικά αεροσκάφη. Το αεροσκάφος Noratlas συνετρίβη χιλιόμετρα από τον διάδρομο. Το λάθος της αεράμυνας είχε αποτέλεσμα τον θάνατο 4 αεροπόρων και 29 καταδρομέων, καθώς και τον τραυματισμό 11....

-Πως πληροφορηθήκατε την ήττα; Πως νιώσατε; -Με διαταγή του ΓΕΕΦ. Φυσικά νοιώσαμε προδομένοι. Είχαμε πιστέψει στη νίκη. -Οι Κύπριοι στρατιώτες στάθηκαν εφάμιλλοι της τιτάνιας προσπάθειας των Ελλαδιτών συναδέλφων τους; -Ανεπιφύλακτα θα απαντήσω, ναι. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι ακόμη και όταν ήταν σκλαβωμένος ο λαός της Κύπρου δεν έλειπε ποτέ από τους αγώνες που διεξήγε η μητέρα πατρίδα.

Το επίπεδο των Κυπρίων στρατιωτών ήταν πολύ καλό. Έχω να πω τα καλύτερα γι’ αυτούς που συνάντησα. Είδα στρατιώτες να εκδηλώνουν επίθεση με ελλιπή και ελαττωματικό οπλισμό αψηφώντας τον κίνδυνο. Υπήρχαν επίσης άρματα της Εθνικής Φρουράς που τους είχε απομείνει μόνο ένα βλήμα πυροβόλου και όμως παρέμεναν στην πρώτη γραμμή....

-Ποια ήταν η σχέση των οπλιτών με τους αξιωματικούς τους εκείνες τις κρίσιμες ώρες της μάχης; 

-Η σχέση μας με τους αξιωματικούς την ώρα της μάχης ήταν άριστη. Όλοι εκτεθήκαμε στον ίδιο κίνδυνο. Εμάς τους βετεράνους μας έχει ενοχλήσει πολύ το ότι οι αξιωματικοί που πολέμησαν μαζί μας, δεν είχαν την προσδοκώμενη σταδιοδρομία μετά τον πόλεμο. Τους περισσότερους μαχητές της πρώτης γραμμής τους αποστράτευσαν γρήγορα. Μερικοί βέβαια, που αποδεδειγμένα δεν συμμετείχαν στις επιχειρήσεις, όχι μόνο παρέμειναν στο στράτευμα, αλλά έφθασαν και στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας. -Ποια η γνώμη σας για τη μαχητική αξία των Τούρκων στρατιωτών; -Δεν θεωρώ ότι οι Τούρκοι ήταν ανώτεροι από εμάς.

. Είχαμε υψηλότερο ηθικό, καλύτερη διάθεση και ήμασταν πιο αποτελεσματικοί. Επιπλέον εκείνη την εποχή διαθέταμε ισχυρότερη αεροπορία και ναυτικό. Διαθέταμε επίσης σύγχρονα υποβρύχια. Για τους γνωστούς λόγους όμως όλα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του εχθρού. Επίσης δεν εφαρμόστηκαν από τη στρατιωτική ηγεσία τα προβλεπόμενα σχέδια αναχαίτισης του εισβολέα. Ήμασταν ανώτεροι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο στρατηγός Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ δήλωσε πως η εισβολή θα επιτύγχανε τους αντικειμενικούς της στόχους σε σύντομο χρονικό διάστημα εάν διέθετε Έλληνες στρατιώτες!...

Στο σημείο αυτό θέλω να σας βεβαιώσω για ένα γεγονός το οποίο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Οι Τούρκοι στρατιώτες, κατά τη διενέργεια των επιθέσεων τους στις 14, 15 και 16 Αυγούστου, εναντίον του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ δεν κρατούσαν τα όπλα τους στα χέρια, τα είχαν υπό μάλης.

Αυτό για μένα σημαίνει ή ότι δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν ή ότι βρίσκονταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Ίσως ήταν μέλη μειονοτήτων τα οποία έστελναν ως πρόβατα επί σφαγήν. Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι τα μέσα που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν σαφώς λιγότερα και κατώτερα από εκείνα των αντιπάλων μας. Ο ατομικός μας οπλισμός αποτελείτο, κατά βάση, από τυφέκια Μ1 του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μόνο κατά τη διάρκεια της εισβολής χορηγήθηκαν σε αρκετούς από εμάς σύγχρονα για την εποχή, τυφέκια FN. Από την άλλη πλευρά, ο αντίπαλος ήταν εξοπλισμένος με ολοκαίνουργια οπλικά συστήματα.
Ωστόσο για μας δεν είχε σημασία η ποιότητα του οπλισμού. Εκείνο που μας ενδιέφερε ήταν η ποσότητα και η βοήθεια από την πατρίδα. Δυστυχώς η πρώτη δεν ήταν επαρκής και η δεύτερη ήταν ανύπαρκτη. -Γιατί οι μαχητές της Κύπρου έτυχαν τέτοιας απαξίωσης από την επίσημη πολιτεία; -Γιατί πολέμησαν «περισσότερο» από όσο έπρεπε, με ό,τι αυτό σημαίνει σε συνθήκες απόλυτης προδοσίας.

Με την ίδρυση του σωματείου μας το 1976, η πρώτη επίσκεψη που κάναμε οργανωμένα ήταν στον υπουργό Εθνικής Αμύνης Ευάγγελο Αβέρωφ. Η εντολή του Αβέρωφ και του νομικού του συμβούλου ήταν: «Διαλύστε το σωματείο γιατί θα σας κόψω τα πόδια». Φανταστείτε εμάς τα παιδαρέλια των 20 χρόνων, που μόλις είχαμε επιστρέψει από τον πόλεμο, να δεχόμαστε και την επίθεση της πολιτικής ηγεσίας.





Στην Ελλάδα πρέπει να κάνεις μεγάλο αγώνα για το δίκιο σου. Αυτή ήταν και η δική μας επιλογή. -Κύριε Δούλα, θα πολεμούσατε ξανά στην Κύπρο; -Ναι, γιατί η Κύπρος είναι ελληνική και γιατί οι Κύπριοι από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι το 1940-41 πολέμησαν πάντοτε δίπλα στη μάνα Ελλάδα. Άλλωστε, είμαι «αεί μάχιμος».

Η συνέντευξη δόθηκε στον ιστορικό Νίκο Γιαννόπουλο...

πηγη :http://www.mixanitouxronou.gr 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ο ηρωικός υπερασπιστής της Κύπρου που οι Τούρκοι εισβολείς τον συνέλαβαν και του πρόσφεραν τσιγάρο. Η αλήθεια πίσω από την φωτογραφία με τον 23χρονο Γιάννη Παπαγιάννη, αποκαλύφθηκε μετά από 35 χρόνια... 

Αυτή η φωτογραφία είχε για χρόνια συντροφεύσει τις ελπίδες των συγγενών και των φίλων όχι μόνο του Ιωάννη αλλά και όσων βρισκόντουσαν σε εκείνη τη σκηνή, Αύγουστος 1974. Είχε διαδοθεί εκείνη η εικόνα σε ολόκληρο τον κόσμο, χρησιμοποιήθηκε στις εκστρατείες για τους αγνοούμενους, έγινε η σημαία της ελπίδας. Εκεί που ο πόνος έπνιγε και την τελευταία ελπίδα που σβήνει στον χρόνο, τα ερωτήματα αναζητούν μια παρηγοριά: «Γιατί να τους σκοτώσουν μετά που τους φωτογράφησαν;», «τους πρόσφεραν τσιγάρο και τους εκτέλεσαν;». Δεν μπορούν να βρεθούν λογικές απαντήσεις και αυτό κρίνεται και από τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το καλοκαίρι. 

Με μεγάλη ταχύτητα πέρασε από το μυαλό η σύντομη ζωή του καθώς η κλεψύδρα του χρόνου άδειαζε επικίνδυνα. Αναμετρήθηκε με τον θάνατο, αλλά δεν μπορούσε να τον κερδίσει. Νέα παιδιά, που πολέμησαν σε έναν προδομένο πόλεμο, παραδόθηκαν εν πολλοίς στους κατακτητές. Και τους εκτέλεσαν.

Ήταν ζωντανοί όταν συνελήφθησαν. Προηγήθηκε μάχη. Μετά τη φωτογράφιση, μάλλον, εκτελέστηκαν επί τόπου και ρίχθηκαν σε πηγάδι στο Τζιάος. Δεκαοκτώ στον αριθμό. Ο Ιωάννης Παπαγιάννης, που έφθασε από την Αγγλία όπου σπούδαζε μέσω Ελλάδας στην Κύπρο στις 17 Ιουλίου, είχε καταταχθεί στην Εθνική Φρουρά με την εισβολή. Τα οστά του, μαζί με αυτά των συμπολεμιστών του ταυτοποιήθηκαν όταν βρέθηκαν στο πηγάδι.

 Τριάντα πέντε χρόνια μετά την εκτέλεσή του από τον τουρκικό στρατό, τελέστηκε η κηδεία του, στις 14 Αυγούστου 2009. Εκείνη η φωτογραφία με το τελευταίο τσιγάρο που κατάφερε να συντροφεύει την ελπίδα των δικών του ανθρώπων θα παραμείνει στη σκέψη όλων. Ένα αναμμένο τσιγάρο, οι τελευταίες ρουφηξιές, η φωτογραφία και ο θάνατος, που κρυβόταν μέσα στις κάννες των αυτόματων όπλων των Τούρκων κατακτητών.  

Με τις σημαίες της Κύπρου και της Ελλάδος ήταν καλυμμένο το φέρετρο με τα λείψανα του Ιωάννη Παπαγιάννη, ενός εκ των πέντε εκτελεσθέντων από τους Τούρκους αιχμαλώτων εθνοφρουρών στο χωριό Τζιάος το 1974. Ο Παπαγιάννης ήταν τότε 23 χρονών.Στην κηδεία, που έγινε στη Λευκωσία, τον πρόεδρο Χριστόφια εκπροσώπησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, ο οποίος κατέθεσε εκ μέρους του στεφάνι.Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο κοινοτάρχης του Νέου Χωριού Κυθρέας Κώστας Ζερβός,

Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο κοινοτάρχης του Νέου Χωριού Κυθρέας Κώστας Ζερβός, ο οποίος χαρακτήρισε τον Παπαγιάννη «ήρωα».

Η αδελφή του Μαρία Παπαγιάννη εναπόθεσε στο φέρετρο 23 τριαντάφυλλα και είπε ότι η μάνα τους «τον παραδίδει σήμερα στην αγκαλιά μιας άλλης πονεμένης μάνας, της Μεγαλόχαρης.

Στη βάση του άσπρου ψυχρού σταυρού στον τάφο του, μια πρόσθετη φωτογραφία, στην οποία απεικονίζεται ο Παπαγιάννης να βρίσκεται με τα γόνατα στο έδαφος, τα χέρια πιστάγκωνα και ένας Τούρκος στρατιώτης να του ανάβει τσιγάρο. Το φιλμ με εκείνες τις φωτογραφίες έπεσε στα χέρια της Εθνικής Φρουράς αργότερα όταν συνέλαβε τον Τούρκο φωτορεπόρτερ της εφημερίδας «Γκιουναϊντίν».

Στη φωτογραφία, στον τάφο, υπό μορφή λεζάντας, αναφέρεται πως συνελήφθη και εκτελέστηκε στο Τζιάος από τους Τούρκους στις 14.8.1974 σε ηλικία 23 ετών. Αυτή και η απάντηση στα ερωτήματα που κυνηγούσαν από τότε τους συγγενείς. Εκείνο το τελευταίο τσιγάρο, θα πρέπει να κράτησε πολύ. Πόσες σκέψεις θα πρέπει να πέρασαν από το μυαλό του Ιωάννη και των άλλων; Η ζωή ολόκληρη σαν μαυρόασπρο αρνητικό φιλμ.

Καταδρομέας 33ης μοίρας Νικολάου Δημήτριος. Ένας αφανής ήρωας θυμάται…

Στο πρόσωπο του Δημήτρη Νικολάου βλέπεις τη λησμονιά και την προσμονή για επιστροφή στο πανέμορφο χωριό του, το Κάρμι, και την αναβίωση των παλιών καλών ανέμελων εποχών

Πώς θα νιώθατε αν βλέπατε συστρατιώτες σας να βρίσκονται αιμόφυρτοι κατά γης, να υπάρχουν παντού διαμελισμένα κορμιά και πτώματα; Θα μπορούσατε να ξεχάσετε; Δυστυχώς, η 20ή Ιουλίου 1974 δεν ξεχνιέται. Αρκετοί φαντάροι περίμεναν τη μέρα εκείνη για να πάνε πίσω στις οικογένειές τους, ολοκληρώνοντας τις στρατιωτικές υποχρεώσεις και να μπουν δυναμικά στη ζωή. Όμως, τα όνειρα για ένα στρατιώτη σταμάτησαν εκεί γιατί ποτέ δεν πήρε το απολυτήριο και κλήθηκε να ανέβει στα βουνά και να πολεμήσει για την πατρίδα του.
Οι Τούρκοι κατακτητές πάτησαν στο πόδι τους στην Κερύνεια, εισέβαλαν στο Πέντε μίλι, βεβήλωσαν τα πάντα και σκόρπισαν ανελέητα τον θάνατο. Σήμερα, 38 χρόνια μετά το μεγάλο κακό, ζητήσαμε από τον Δημήτρη Νικολάου να φέρει στη θύμησή του όσα δραματικά γεγονότα έζησε ως καταδρομέας που κλήθηκε να υπερασπίσει την πατρίδα του ενάντια στον Τούρκο εισβολέα. Λέγει:



«Εκείνο το καλοκαίρι, όλοι περιμέναμε, όπως κάθε μέρα, να ακούσουμε το τελευταίο εγερτήριο αλλά αυτό δεν ήχησε ποτέ και στη θέση της ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου. Έτσι άρχισε ο μεγαλύτερος αγώνας της ζωής μας. Στον δρόμο προς τον Άγιο Επίκτητο τα αεροπλάνα βρίσκονταν συνεχώς από πάνω μας, βομβάρδιζαν ό,τι έβρισκαν στο πέρασμά τους με αποτέλεσμα να χάσουμε αρκετούς συστρατιώτες, φίλους αλλά και αρκετό οπλισμό. Όσοι είχαν τραυματιστεί, μεταφέρθηκαν στον Άγιο Επίκτητο για να τους περιθάλψουν οι χωριανοί. Είχε βραδιάσει πλέον και μετά δυσκολίας αρχίσαμε να κινούμαστε προς το Μπέλλα-Πάις και από εκεί θα πηγαίναμε να καταλάβουμε το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα.

»Στον δρόμο προς τον Άγιο Ιλαρίωνα», συνεχίζει τη διήγησή του ο Δημήτρης Νικολάου, «περάσαμε από τα πολυβολεία των Τούρκων όπου εκεί έγινε η αρπαγή του σκοπού και άρχισε η εκκαθάριση τουρκικών θέσεων. Ήμασταν μια ομάδα της 33ης μοίρας καταδρομών. Καθώς προχωρούσαμε εντοπίσαμε έναν Τούρκο, που είχε ξεφύγει από τα πολυβολεία, τον σταματήσαμε και ήμασταν έτοιμοι να τον εκτελέσουμε. Αλλά την ώρα εκείνη ρίχνει μια χειροβομβίδα και κτυπά τον φίλο Κ.Λ. στο στομάχι. Αμέσως, εκτέλεσα τον Τούρκο και έτρεξα να βοηθήσω τον Κ.Λ., έφερνα συνεχώς νερό για ξέπλυμα των πληγών του. Ένας συστρατιώτης μου πυροβολούσε εναντίον των Τούρκων όταν, ξαφνικά, κατάπιε κάλυκα. Με κίνδυνο της ζωής μου, άφησα το όπλο και έτρεξα αμέσως να βγάλω τον κάλυκα από το στόμα του με αποτέλεσμα να ζει μέχρι σήμερα.

»Συνεχίσαμε την πορεία μας προς το φρούριο. Όταν φτάσαμε μάς ειδοποίησαν ότι θα ερχόταν βοήθεια. Η ώρες περνούσαν και κανείς δεν φάνηκε. Ξημερώματα της επόμενης μέρας ξεκινήσαμε την κατάβασή μας από τον Άγιο Ιλαρίωνα όπου ακούσαμε κάποιο να φωνάζει στα ελληνικά και σταθήκαμε γιατί νομίζαμε ότι ήταν συστρατιώτης μας αλλά, δυστυχώς, ήταν ελεύθερος σκοπευτής των Τούρκων και εκτέλεσε τον διοικητή της μοίρας (ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του Δημήτρη Νικολάου ενός ανθρώπου που εκείνη την στιγμή αναβίωνε λεπτό προς λεπτό εκείνες τις στιγμές). Με μεγάλες απώλειες επιστρέψαμε πίσω στην μοίρα μας για ανασυγκρότηση και για να περάσει το βράδυ.

»Στις 22 Ιουλίου 1974 κινήσαμε προς τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Μισοί έμειναν εκεί και οι υπόλοιποι πήγαν στο Πέντε μίλι. Εγώ ήμουν στην ομάδα που πήγε στο Πέντε μίλι και με μεγάλη μας λύπη είδαμε κάτω από τις λεμονιές όπλα από τους φαντάρους που λιποτάκτησαν. Στον χώρο εκείνο βρίσκονταν ανέμελοι οι Τούρκοι περιμένοντας να έρθει κάποιος να τους διώξει αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι δικοί μας φαντάροι δείλιασαν και έφυγαν. Οι Τούρκοι με άρματα κινήθηκαν για να καταλάβουν και την Κερύνεια. Αρχίσαμε να πυροβολούμε και να καταστρέφουμε εξοπλισμό και άρματα. Εμείς, όντας λίγα άτομα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά, με αποτέλεσμα να φύγουμε για να γλιτώσουμε τη ζωή μας και να ζούμε μέχρι σήμερα.

»Ξεκινήσαμε για την Κυθρέα και εκεί βρήκαμε το τάγμα 120 ΛΒΟ, που θα ερχόταν να μας βοηθήσει στον Άγιο Ιλαρίωνα αλλά δεν ήρθε ποτέ. Την επόμενη μέρα μας είχαν χωρίσει και μας μετέφεραν στη Λευκωσία και έπειτα στα Πάναγρα για να αλλάξουμε την 31η μοίρα και να προσέχουμε να μην περάσουν οι Τούρκοι από τον Καραβά στη Λευκωσία. Πέρασαν αρκετές μέρες και μας μετέφεραν στην Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας. Εκεί αντιμετωπίσαμε τους Τούρκους που έκαναν συνεχείς επιθέσεις εναντίον μας. Την επόμενη μέρα μεταφερθήκαμε στο Μένοικο, μετά στο Απλίκι και στη συνέχεια στο Σταυροβούνι όπου ιδρύσαμε και την 33η μοίρα καταδρομών».

Ο Δημήτρης Νικολάου, 43 χρόνια μετά τον πόλεμο και όσα φοβερά έζησε, είναι ένας ασπρομάλλης, μεσήλικας άνθρωπος. Βλέπεις στο πρόσωπο του τη λησμονιά και την προσμονή για επιστροφή στο πανέμορφο χωριό του, το Κάρμι, και την αναβίωση των παλιών καλών ανέμελων εποχών. Το μόνο του παράπονο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια κανείς δεν θυμάται όλους αυτούς που αγωνίστηκαν και πολέμησαν για την πατρίδα, νιώθουν ξεχασμένοι και αδικημένοι. Τώρα πολλοί βγαίνουν και κάνουν τους ήρωες... Τότε, το 1974, πού ήσαν; Ο Δημήτρης Νικολάου είναι ένας από τους πολλούς αφανείς αγωνιστές της ελευθερίας αλλά πραγματικός πατριώτης και ήρωας, που με περισσό θάρρος και αυταπάρνηση έκανε το καθήκον του και υπερασπίστηκε την πατρίδα του, προσδοκώντας μια μέρα να επιστρέψει στο ωραίο Κάρμι…

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑ ΚΡΥΟΥΣΗ ΘΩΜΑ

Τελέστηκε το πρωί, στον ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου της Πέλλας, το ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα συμπολεμιστή μας, Κρυούση Θωμά έφεδρο Καταδρομέα Α΄ Μοίρας  καταδρομών.

Η σύζυγος  Χριστίνα Κρυούση. Χήρα του αείμνηστου Θωμά Κρυούση, ο γιος του Τραιανός, η κόρη του Ευσταθία  και  τα εγγόνια  του,  παρουσία του Δήμαρχου Πέλλας Γρηγόρη Στάμκου του Αντιδημάρχου και πλήθος κόσμου τίμησαν την μνήμη του με δάκρυα συγκινήσεις και υπερηφάνειας τον οικογενειάρχη και ήρωα καταδρομέα που στα νεανικά του χρόνια υπηρέτησε την πατρίδα με αυταπάρνηση και ηρωισμό παίρνοντας μέρος στην επιχείρηση ΝΙΚΗ το 1974 στην Κύπρο. 

Ο Δήμαρχος Πέλλας Γρηγόρης Στάμκος  και μέλη του δήμου 

Μέρος του συγκινητικού λόγου του γιου του Τραινού Κρυούση στον Πατέρα του !

Λίγα λόγια για τον αγαπημένο μου αείμνηστο πατέρα.

Πέρασε ένας χρόνος που σε χάσαμε και δύσκολο να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις την απώλεια  σου πατέρα  .  Η  μνήμη προσπαθεί να στριμώξει στιγμές… Πάρα πολλές στιγμές, ανεκτίμητες, δύσκολες, που δεν θέλεις να τις μοιραστείς με κανέναν. Όχι από εγωισμό, αλλά από ανάγκη να κρατήσεις κάτι εντελώς δικό σου. 

Νιώθουμε πίκρα γιατί η ζωή από νωρίς σου φέρθηκε σκληρά με πολλές δοκιμασίες και αντιξοότητες αλλά πάλεψες παλικαρίσια.  Ήσουν φάρος  μέσα σε αυτό το απέραντο σκοτάδι. Μας έδινες  συνεχώς αποδείξεις ότι δεν έχει σημασία πόσο πολύς πόνος υπάρχει αλλά πώς θα σηκωθούμε όταν κινδυνεύουμε να πέσουμε κάτω, συναισθηματικά, σωματικά ή πνευματικά. Είμαι περήφανος για σένα Πατέρα και τα λόγια φτωχά για να μπορέσω να χωρέσω εδώ όλα μου τα συναισθήματα αυτή την στιγμή. Αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία σου με καταλαβαίνουν. Δεν θα σε απογοητεύσω ποτέ,  πάντα θα προσπαθώ να στέκομαι  στο ύψος των περιστάσεων και αυτών που μου δίδαξες με αξιοπρέπεια, τιμή και με ψηλά το κεφάλι !

Αιωνία σου η μνήμη Πατέρα.